Het is toch nog een prachtige dag geworden. En dat terwijl je vanmorgen geen hand voor ogen zag. Weervrouw Willemijn Hoebert heeft een paar dagen vrij en geniet met haar jongste zoontje Jurijn van de mooie herfstkleuren buiten. Haar oudste, Feije, heeft ze die morgen met de bakfiets naar school gebracht. Terwijl ze door het bos terug naar huis fietst, zegt Jurijn: ‘Mama mist, mist!’” Willemijn, lachend: “Ze krijgen onbewust veel mee van mijn werk. Maar ook van mijn milieubewustheid – dat vind ik nóg belangrijker. Ik raak echt geïrriteerd als mensen afval uit de auto gooien. Als ik met de jongens door het bos fiets en ze zien een fles liggen, rapen we die op en zoeken we een glasbak.”
Kijk jij als je wakker wordt gelijk uit het raam om te controleren of je weersverwachting klopt?
“Jazeker. En ik baal als ik er naast zit, maar het blijft een verwachting. Excuses zal ik niet snel aanbieden, maar ik twitter wel dat ik het ook vervelend vind dat het niet is uitgekomen.”
Waar komt jouw fascinatie voor het weer vandaan?
“Mijn droom was piloot worden. Op mijn vierde emigreerden we naar Indonesië en ik vond dat vliegen waanzinnig. Die prachtige wolkenluchten, die felle zon daarboven. De stewardess wilde het schuifje voor het raam sluiten omdat mensen moesten slapen, maar ik wilde naar buiten blijven kijken. Ik werd me toch boos.”
Hoe was het om op te groeien in Indonesië en Portugal?
“Fantastisch! Lekker weer, andere cultuur en eten, vreemde talen; ik zou mijn eigen kinderen ook zo’n jeugd willen geven. Ik ben heel beschermd opgevoed. In Indonesië woonden we in een groot omheind huis en hadden we overal personeel voor. Een chauffeur bracht me naar school. In Portugal was ik iets vrijer en reisde zelf met de trein. Ik vond het vreselijk dat we op mijn dertiende terug naar Nederland verhuisden, ik heb tranen met tuiten gehuild. Ik had echt zoals de Portugezen het noemen saudade – heimwee.”
Het hele interview met Willemijn Hoebert leest u in KRO Magazine van week 48.
Tekst: Bram de Graaf, beeld: Roland J. Reinders
