Het ene verhaal roept soms het andere verhaal op. Dat gebeurt als ik in de Abdij van Egmond tientallen protestantse ouderen een hele dag mag begeleiden. Ik vertel hun over de waarden van het kloosterleven en de betekenis daarvan ook voor hun bestaan op leeftijd. De boomgaard, de stilte, de regelmaat, de gemeenschapszin, het zingen en het bidden, ze zijn allemaal van belang in ons eigen leven. Zoals ook de vrede in je hart goede en mooie dagen toevoegt aan je bestaan. Want ieder mens leeft met zijn of haar eigen schaduwen: het kind dat je verloor, je partner die je van het ene op het andere moment moest afstaan, de ruzie en vervreemding in je eigen familie of zelfs gezin.
Geen mens ontkomt aan de schaduw van de gebrokenheid in je eigen hart, geen mens kan die eenzaamheid ontvluchten. Er is er maar eentje die in je eigen hart kan kijken, dat ben je zelf. En jij moet het zien uit te houden met de schaduwen van je leven.
Na mijn verhaal, dat alle deelnemers aan deze dag in de Abdij krijgen toegestuurd, staat er ineens een oudere man voor me. “Aangenaam kennis te maken”, zegt hij. “Ik was jaren predikant”, vertelt hij.
Ik schud hem de hand en hoef niets te vragen. Want hij komt met zijn eigen verhaal. Over een oudere vrouw die op sterven ligt en dan aan de predikant vraagt of een jongere vrouw uit een naburig dorp bij haar langs wil komen. Niemand begrijpt waarom de stervende vrouw dat wil. Haar kinderen hebben nog nooit van deze vrouw gehoord. De predikant geeft gehoor aan de vrouw in doodsnood die niet kan overlijden.
Er zit haar nog iets dwars. Dat blijkt als de jongere en onbekende vrouw langskomt bij het sterfbed. Dan ontdekken de dominee en haar kinderen het verhaal achter de vrouw op ziekenbezoek. Het blijkt een kind van haar te zijn uit een relatie voor haar huwelijk, een kind dat zij moest afstaan en nooit meer had gezien. Ook de kinderen uit haar huwelijk wisten dit niet en zien wat deze ontmoeting met de stervende vrouw doet. Er komt een diepe vrede over haar. En ze sterft nog geen dag daarna, in totale vrede, met zichzelf, haar dochter, de andere kinderen en God.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 17. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
