Ze heeft nooit in de schoolbanken gezeten en daar ook niet geleerd hoe je kunt lezen en schrijven. Alles heeft ze meegekregen van thuis, van haar moeder die eindeloos vaak met haar heeft geoefend. Daarom kon ze wel boeken lezen en op haar manier schrijven. Toch was dat niet het beeld dat mensen in mijn dorp van haar hadden. Het was ook niet mijn beeld, zo eerlijk moet ik zijn. Ze was die vrouw met enige beperkingen, maar altijd ook met lieve glimlach en een klein hondje. Zo was ze een vertrouwde verschijning in ons dorp. Zo vertederde ze bijna iedereen, jarenlang.
Maar ineens was ze voor velen uit beeld verdwenen. Ze verhuisde naar een verpleeghuis, verderop. Daar heeft ze nog goede jaren gehad, daar heb ik haar soms opgehaald en ook bezocht. Totdat haar zus belde om te vertellen dat het einde nabij was. Niet veel later is ze gestorven, in vrede. Toen haar zus de kamer in het verpleeghuis opruimde, was ook zij verbaasd. Daar vond ze tussen alle engeltjes en foto’s persoonlijke geschriften. Over de fouten in het leven die ze had gemaakt en over haar dromen. Maar ook over haar laatste afscheid.
Ze had in best goed Nederlands haar eigen testament neergeschreven. Daar stond ook mijn naam, met het verzoek of ik bij haar laatste afscheid enige religieuze woorden wilde spreken. Dat was niet moeilijk. Want ze leefde met God en geloofde dat ze naar de hemel zou gaan. Ze keek altijd al vaak naar de hemel. Dat had ze in haar jaren op Curaçao geleerd: want in de wolken kun je meer zien dan je denkt.
En met het vertrouwen dat Christus in de wolken op haar wacht heeft ze twee weken voor haar dood de Paaskaars ontstoken in het verpleeghuis. Ze lag al op bed, met haar ogen gericht op het eeuwige licht. Bij haar laatste afscheid heb ik die Paaskaars weer aangestoken en verteld over haar diepe geloof. Daarom hebben we haar ook naar de hemel toegezongen: Ga met God en Hij zal met je zijn, jou nabij op al je wegen, met zijn raad en troost en zegen. Ga met God en Hij zal met je zijn. Dat was de hemelvaart van Mieke die als kind van God naar haar wolken is gevlogen.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 17. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
