Wil je opstaan en me volgen als ik noem je naam? Dat is een lied dat ik graag uit volle borst zing in de kerk. Het is een vraag aan ons allemaal om op te staan en ons leven te delen. Maar niet iedereen kan zo makkelijk in de benen komen.
Ik moest denken aan zeven maanden geleden, eind augustus, begin september, op een terras in Lage Vuursche. Voor me zat een leeftijdgenoot, een aardige man die ik de afgelopen jaren beter had leren kennen. Voor me zat daarom nu een vriend die het moeilijk had en wist dat hem een zware en levensbedreigende operatie wachtte. Zijn slokdarm speelde al een paar jaar geleden op en deed dat nu weer. En die slokdarm moest eruit, met alle gevolgen van dien. Een pannenkoek eten, zoals wij deden, dat zou niet meer mogelijk zijn, als hij het al zou overleven. Die laatste maaltijd voelde in het begin als een galgenmaal, maar werd in de najaarszon een vriendenmaal.
Zo gingen we uit elkaar, niet wetende hoe hij de operatie zou ondergaan. We hebben in onze dorpskerk voor hem gebeden, week in, week uit. En we waren ontroerd toen hij zo dankbaar was voor het overleven van de operatie dat hij vanaf de intensive care een Mariavlag voor onze kerk had besteld.
Tijdens zijn herstel heeft die een aantal keren gewapperd in de wind. Maar veel vaker hielden we de adem in en wisten we niet of het helemaal goed zou komen. Wil je opstaan en me volgen, dat zingen we vaak in onze kerk. Maar laatst dacht ik: het is niet iedereen gegeven. En dan gingen mijn gedachten uit naar hem, vechtend voor zijn herstel, strijdend om zijn stem weer terug te krijgen, uit alle macht werkend aan zijn herstel om weer op adem te komen.
Vlak voor Pasen kreeg ik bericht van zijn vrouw. Als er niets tussen kwam, zouden ze samen weer naar de kerk komen, in de Paaswake. Toen ik als lector binnenkwam, zag ik mijn vriend zitten, naast zijn vrouw. Als een teken van het licht, als hoop voor ons allemaal.
Ook als je heel lang niet kunt opstaan, wordt het je soms toch gegeven. Opstaan in het leven, als een nieuw begin na zeven maanden ziekbed. Er gebeuren echt nog wonderen.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 16. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
