In het imposante pand van tv-producent Warner Bros. in Amsterdam hebben de acht deelnemers aan Gouden jaren: Indonesië net de eerste afl evering bekeken. Ze zijn allemaal erg onder de indruk van het resultaat. “Je ziet dat ik bij de kennismaking op Schiphol nog een beetje de kat uit de boom kijk”, zegt Willeke als haar wordt gevraagd wat zij ervan vond. “Maar ik kom op een gegeven moment los, dat zie je in de latere uitzendingen. Tijdens de opnamen heb ik een ontwikkeling doorgemaakt, dat was erg interessant om te ervaren. Terwijl ik vooraf een beetje sceptisch was. Ik was bang dat het een soort reallifeshow zou worden met bekende Nederlanders. Alleen al die term ‘BN’er’, bah. Toen ik jong was bestond dat begrip niet eens. Het hoort bij woorden als ‘gourmetten’ en ‘rummikuppen’.”
Waarom heb je toch ja gezegd?
“De redactie heeft in een gesprek mijn twijfels kunnen wegnemen. En ik was nog nooit in Indonesië geweest, terwijl ik heel nieuwsgierig was naar dat land. Ik had al veel gelezen over de geschiedenis, want met de Stichting Educatie Nederlands-Indië, waar ik adviseur van ben, hebben we twee films gemaakt: een over Japanse burgerkampen en een ander over de pensiongasten (de mensen die werden gerepatrieerd, red.). We zijn nu bezig met een derde film over de politionele acties.
Marco (haar man Marco Bakker, red.) is er al twee keer geweest, maar beide keren kon ik niet mee vanwege mijn werk. Dit was dé mogelijkheid. Ik werd steeds positiever naarmate ik er was. Het eten was ook zo verschrikkelijk lekker, haha. Nee, het was erg goed georganiseerd allemaal. Het is geproduceerd met dezelfde liefde die ikzelf heb voor het vak. Omdat we er drie weken zaten, werd iedereen gedwongen zijn andere kant te laten zien. Aan het eind waren we een hechte groep geworden die met elkaar iets geweldigs had gedaan. Het is allemaal mooi in evenwicht; er wordt gelachen en het is serieus.”
Soms staat iemand van jullie centraal in een aflevering . Jij ook?
“Ja. Ik heb een naar jaar achter de rug omdat mijn moeder is overleden. Mijn zus en ik hebben het daar enorm moeilijk mee gehad. We hadden zo’n geweldig lieve moeder en haar sterven was zo onbevredigend. Ze wilde niet dood – niemand wil dat natuurlijk, en we kregen het gevoel dat we ons schuldig moesten voelen. Ze was negentig jaar en op, lichamelijk en geestelijk. Wat meer konden we doen dan alles wat in onze macht lag? Heel naar.
In Indonesië werd me gevraagd of ik een sjamaan zou willen ontmoeten om over die pijn te praten. Nu ben ik absoluut niet gelovig, maar ik geloof wel dat er iets meer is tussen hemel en aarde. Ik dacht: wat kan mij gebeuren? Ik ben er zelf bij. Als hij me maar niet in trance brengt. Ik heb me overgegeven. We gingen de jungle in om de sjamaan te ontmoeten. De tolk zei: ‘Je moet je slippers uitdoen en op blote voeten lopen, want dan heb je meer gevoel met Moeder Aarde.’ Ik deed dat, maar het was ruwe grond met blubber en stenen. Het eerste wat de sjamaan zei toen hij me zag, was: ‘Je moet je slippers aantrekken, want je hebt pijn.’ Ik dacht: jij bent goed! Niks etherisch. Het werd een heel bijzondere ervaring. Ik heb er veel baat bij gehad, dat merkte ik meteen. Een bevrijding. Het heeft me geholpen om het verlies van mijn moeder te verwerken en een plek te geven.”
Paspoort
NAAM: Willy Geertje van Ammelrooij
GEBOREN: 5 april 1944 in Amsterdam PRIVÉ: In 1989 getrouwd met zanger Marco Bakker. Uit een eerder huwelijk met kunstenaar Leendert Janzee heeft ze een dochter, Denise. Ze is oma van Jesse.
CARRIÈRE: Op haar 17de gaat ze naar de toneelschool, in 1966 heeft ze haar eerste filmrol in Rotterdam-Europoort . Ze speelt in tientallen films, waaronder Een vlucht regenwulpen , De lift en Verliefd op Ibiza . Ze regisseert ook en is te zien in vele tv-producties (onlangs nog Beatrix ) en theatervoorstellingen. Ze wint drie Gouden Kalveren (o.a voor Antonia ).
Het hele interview leest u in de KRO-gids van week 4. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Bram de Graaf
