Er ging geen ultieme meisjesdroom in vervulling: ik ben beroemd?
“Nou, nee. Mijn oorspronkelijke droom was danseres worden. Ik danste van jongs af aan bijna elke dag; jazzballet, klassiek, modern. Ik wilde naar de Dansacademie, maar kreeg op mijn veertiende last van mijn knie. Eerst dacht ik: het heeft met de groei te maken, maar de fysiotherapeut zei: ‘Je moet afbouwen, je zult nooit meer een hoog niveau halen.’ Dat was een enorme klap. Dansen was mijn passie. Als ik iets doe, wil ik het goed doen. Toen dat niet meer kon, was mijn motivatie weg.”
Dus koos je voor de journalistiek?
“Het was absoluut geen tweede keus. Tijdens een kampeervakantie in Spanje ontmoette ik een meisje dat journalist wilde worden. Ze hield erg van nieuws en was heel nieuwsgierig. Ik herkende dat; ik las al jong de krant en keek naar nieuwsprogramma’s. Na de aanslag op de Twin Towers in 2001 wilde ik daar alles over weten. Een goede vriend van mijn ouders werkte bij NOVA. Zijn werkkamer lag bezaaid met kranten en soms hoorde ik hem aan de telefoon woordvoerders uithoren. Ik vond dat waanzinnig interessant en spannend. Dat wilde ik ook!”
Als student schreef je felle columns voor een journalistenvakblad, waarin je pleitte voor meer vrouwen in het vak. Waar kwam dat vandaan?
“Van mijn enorm geëmancipeerde moeder, haha, een boerendochter. Voordat ze mijn vader ontmoette heeft ze mij in haar eentje opgevoed. Ze volgde ook een opleiding, omdat ze een andere baan wilde. Ze heeft me er altijd op gewezen dat ik mijn eigen geld moest verdienen en niet afhankelijk moest zijn van een partner. En ook: als je iets wilt of doet, moet je ervoor gaan.”
Het hele interview leest u in KRO Magazine 4. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Bram de Graaf
