De Vlaamse psychiater Dirk de Wachter pleit voor acceptatie van een beetje middelmatigheid en ‘ongelukkigheid’.
“Sterker nog: daar kan ik van genieten: een flinke dosis melancholie. Op een regenachtige dag achter het raam. Geen idee hoe het leven verder moet. De bloemen zijn verwelkt en de kat heeft gekotst op de bank. Zulke dingen, zo’n dag. Daar kan ik in zwelgen. Hoe ik me uit dat moeras trek? Een lekker glas wijn. En vaak krijgen mijn vrouw en ik in juist zo’n situatie de slappe lach.”
Jullie zijn dit jaar veertig jaar samen. Is dat ook de kunst van het volhouden?
“Dat klinkt mij te negatief, maar liefde verandert wel. Ook daar kun je melancholisch van worden, als je beseft hoeveel herinneringen je samen hebt opgebouwd, wat je allemaal met elkaar hebt beleefd. Ons leven is zo verweven geraakt. Natuurlijk zijn er mindere kanten en soms trek je het even niet. Maar de geschiedenis die je samen schrijft en die begint met zo’n mini-ontploffing, weegt daar tegenop. We voelden allebei bij de eerste ontmoeting dat wij elkaar in het leven vooruit konden helpen. Er was geen twijfel. Zonder Roos zou alles totaal anders zijn gegaan. Ik was nogal lui en zelfgenoegzaam en toen ik mijn baan als dj verloor zat ik thuis bij de telefoon gewoon af te wachten. Roos zorgde ervoor dat ik aan de slag ging. En als er dan kinderen komen, wij kregen er vijf, kies je niet direct meer voor jezelf.”
Je hebt wel gezegd dat je onzeker bent. Is dat nu voorbij?
“Uiteindelijk ben ik iemand die heel graag aardig gevonden wil worden en ik betrap mezelf erop dat ik daar mijn best voor doe. Dat zit in mijn aard. In een vijandige omgeving kan ik niet bestaan. Ik ben niet iemand die tegen de stroom in zwemt. Ook in ons programma is vertrouwen belangrijk en dat wil ik kunnen uitstralen. Als ik me openstel, krijg ik veel van de deelnemers terug. Zij verdienen mijn aandacht. Er is gelukkig nog heel veel liefde op de wereld en het is waar dat het met de liefde voor jezelf begint. Ja, je hebt mensen die gedijen op kwaad en zelfzucht, maar ik ben optimistisch. Meestal zijn we een keurig landje met goede mensen. Je zult zien: als we weer het ‘echte’ leven in kunnen, floreren we. En misschien realiseren we ons dan wat het betekent om vrij te zijn en in een democratisch land te wonen.”
Het hele interview leest u in KRO Magazine 9. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Ella Weisbrod
