Je werkt nu dertien jaar bij NPO Klassiek. Je droombaan?
“Absoluut. Als kind wilde ik al bij Radio 4 werken. Ik voel me hier extreem senang en geniet met volle teugen. Ik verheug me nu al op de Filmmuziekweek straks. Ik ben sinds een aantal jaar in de ban van de in 2020 overleden Italiaanse filmcomponist Ennio Morricone, over wie ik een podcast heb gemaakt. Hij reisde tot op hoge leeftijd de wereld over om zijn muziek uit te voeren. Hij schreef meer dan vijfhonderd soundtracks, maar ook avant-gardemuziek, popliedjes en tv-tunes. Hij was in alle genres thuis en mixte die naar hartenlust: klavecimbel met elektrische gitaar, rammelende blikjes en coyotes met een symfonieorkest. Zijn composities staan zowel in de Top 2000 als in de klassieke hitlijst. Geniaal! Ik word daar zo blij van. Hoe de toekomst er ook uitziet, de liefde voor deze muziek neemt niemand me meer af. Ik ben mijn ouders zo dankbaar daarvoor.”
Was je niet liever naar het conservatorium gegaan in plaats van Nederlands studeren?
“Ik was niet goed genoeg. Mijn vader zei: ‘Je kunt het beter als hobby houden dan een gefrustreerde professional worden.’ Dat was even slikken. Maar hij had gelijk. Ik vond toneelspelen en literatuur ook leuk en wilde graag schrijven, dus Nederlands leek me fantastisch. Nadat ik was afgestudeerd wist ik alleen niet goed wat ik ermee moest, ik wilde niet het onderwijs in. Ik ben daarom in mijn eentje door India gaan reizen, geweldig. Het was goed om eens afstand van alles te nemen en te leren wat nu echt van waarde was. Ik heb daar heel veel geschreven, mijn andere passie. Al miste ik de muziek heel erg. Gelukkig kwam Roemer langs, met een klein keyboard. Ik had vlak voor vertrek iets met hem gekregen – niet echt handig, haha.”
En weer thuis maakte je van een passie je beroep?
“Ja! Ik werd bedrijfsjournalist, heel leerzaam. En in 2007 werd ik aangenomen bij Ted, een jongerenkrant die eveneens tv-activiteiten deed. Ik maakte er ook filmpjes. Geweldige tijd; alles kon, leuke collega’s. Maar dat ging failliet en ik stond op straat. Ik dacht: ik heb een mooi cv, de wereld ligt aan mijn voeten. Nee, dus. Overal werd ik afgewezen. Ik kwam in de thuiszorg terecht, hard werken voor weinig geld. En een heel ander soort aanzien dan wanneer je in zo’n tv-scene zit. Ik leefde echt in twee werelden, die van de ouderen en die van mijn vrienden. In vergelijking met landen als Italië, waar oude mensen gerespecteerd worden en vaak nog volop meedraaien in de maatschappij, worden ze in Nederland nauwelijks gezien, merkte ik. In eenzaamheid wachten velen tot het voorbij is. Ik trok me dat erg aan en maalde daar thuis nog veel over. Dat maakte het extra zwaar. Het contrast met de wereld van mijn vrienden was enorm. Ze maakten carrière, hadden veel vertier. Ze keken me meewarig aan als ik vertelde dat ik na anderhalf jaar nog steeds in de thuiszorg werkte. Tja, ik had ook liever gehad dat mijn vele sollicitaties vruchten hadden afgeworpen.”
Het hele interview leest u in KRO Magazine 7. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Bram de Graaf
