In zijn huis in de Amsterdamse Jordaan heeft Cor Bakker (62) een eigen muziekstudio. Als hij achter de zwarte vleugel zit te spelen, komt hond Sheila steevast binnen trippelen om onder het machtige muziekinstrument naar het werk van haar baas te luisteren. Nu ligt ze in de woonkeuken, waar Cor aan tafel zit en zijn vrouw en rechterhand Nienke koffiezet. “Nienke is mijn manager en denkt mee over mijn optredens en programma’s”, vertelt hij. “Het is heel fijn om samen te werken, want zij kent mij als geen ander.”
Heeft ze ook een aandeel in Podium klassiek?
“Ja, ze houdt een lijst bij van onderwerpen waaraan ik aandacht kan besteden, want er komen hier aan tafel heel wat ideeën voorbij. Daar pik ik dan wat uit om met de redactie te bespreken. De ene keer wil ik het over Louis van Dijk hebben, een andere keer over de onafhankelijkheid tussen links en rechts, want dat is moeilijk bij piano spelen. Of over de kwint, het interval tussen twee noten. Ik krijg in Podium klassiek een minuut of tien om een minicollege te geven. Hartstikke leuk en ook spannend, want het is live op zondagavond. Het moet allemaal in één keer goed. Laatst speelde ik een stuk van Chopin en maakte een fout. Niemand die het merkte, maar ik baalde er enorm van. Ook al zit ik al ruim veertig jaar in de muziek, ik leg de lat nog steeds hoog.”
Hoe begon jouw muziekcarrière?
“Als jongste van vier kinderen kom ik uit een warm en ook cultuurarm nest. Muziek was voor een feestje, voor tralala, maar een instrument leren spelen was flauwekul. Je moest een ambacht leren, je niet met dat soort dingen bezighouden. Mijn liefde voor muziek begon toen ik op mijn achtste op televisie een orkest zag spelen. Ik denk dat het lichte muziek was, dat weet ik niet meer zeker. De pianist, dat was ik. Dát wilde ik. Heel gek. Ik had in mijn leven nog nooit een piano in het echt gezien, maar wist opeens heel zeker dat ik pianist wilde worden.”
Kochten je ouders meteen een piano voor je?
“Welnee, muziekles was niets voor ons soort mensen. Er was trouwens ook niet zomaar geld voor. Wel knipte ik uit een tijdschrift een foto van een zwarte vleugel, een Petrof. Andere jongens hingen een Porsche of motoren boven hun bed, bij mij hing dat plaatje van die Petrof. Later kwam Louis van Dijk erbij. Wat hij deed, vond ik geweldig. Hij speelde klassiek, jazz, kleinkunst, lichte muziek, hij begeleidde Ramses Shaffy, hij deed niet aan muzikale hokjes, dat vond ik geweldig. Als muzikant word je vaak geacht om te kiezen; klassiek, lichte muziek, pop, maar niet alles door elkaar. Louis straalde het soort vrijheid uit dat me aansprak.”
Het hele interview leest u in KRO Magazine 8. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Deborah Ligtenberg
