Door onze vaste columnist Leo Fijen
Mijn vader spookt door mijn hoofd. Dat begint op de uitvaart van een familielid eind januari in Amstelveen.
Ik zit in de kerk naast mijn oudere broer wanneer mijn neven het dode lichaam naar voren dragen. Een van mijn neven heeft de loop en de houding van mijn vader.
Als hij voorbijtrekt aan mijn gezichtsveld, schrik ik overeind en stoot mijn broer aan. Dat is net pa, fluister ik. Hij knikt en moet lachen.
Niet eerder heb ik een dergelijke gelijkenis van mijn vader gezien, als in deze sjokkende neef. Dat beeld gaat in de weken daarna niet van mijn netvlies.
Bij het condoleren vertel ik aan mijn neef dat hij zo aan mijn vader doet denken. Daarna deel ik het ook met mijn kinderen en vrouw. Ik praat erover omdat het me zo diep raakt.
Mijn vader is bijna negen jaar geleden gestorven en lijkt dichterbij dan ooit. Waarom juist nu, vraag ik me af. Ik weet het niet, zeker niet als ik juist in die periode benaderd word door de manager van de voetbalclub Volendam, de favoriete vereniging van mijn vader.
Dat kan geen toeval zijn. Mijn vader klopt op mijn deur bij een uitvaart en via de plaatselijke voetbaltrots van Volendam. Wat is er aan de hand? Waarom deze tekens?
Het antwoord komt als ik bij andere familie op kraamvisite ben en me ineens realiseer dat ik niet ver af ben van het graf van mijn vader. Het is bovendien dicht bij de dag dat hij jarig is.
Ik stel mijn vrouw voor even langs de begraafplaats te rijden. Ze vindt het een goed idee. Een kwartier later loop ik naar het graf van mijn ouders.
De hagelstenen liggen nog tussen het gras. En door de winterse deken heen prikken de krokussen de lente naar ons toe. Is dit waarom mijn vader door mijn hoofd spookte?
Wilde hij zeggen: ‘Kom naar mijn graf en zie dat het leven sterker is dan de dood?’
Ik kan alleen maar gissen. Zou het dus echt zo zijn dat de doden ook ver na hun dood tot ons spreken? Pasen komt steeds dichterbij.
