Door onze vaste columnist Leo Fijen
We bestaan als dorpskerk 50 jaar en vieren dit met een bedevaart naar het graf van onze patroonheilige Martinus in Tours. Die heeft dwars door zijn dood heen nog veel meer te vieren, want hij is 1700 jaar geleden geboren. Dubbel feest dus in een lang weekend dat begint met een bustocht naar Amiens. Want daar gaf Sint Maarten als soldaat zijn mantel toch aan een bedelaar?
En als het waar is dat één daad het verschil kan maken in een leven, dan is het wel deze gebeurtenis. Maar gek genoeg is daar in Amiens weinig van terug te vinden, zoals we ook in Chartres vaak tevergeefs speuren naar tekens die herinneren aan het leven van Martinus. Dan moet het maar gebeuren in Tours zelf, waar we inderdaad struikelen over afbeeldingen in alle kleuren en maten van die soldaat en zijn mantel voor een bedelaar.
Het mooiste in Tours is de crypte waar we met bijna veertig pelgrims stil zijn en met ontroering kijken naar bordjes van kerken met de naam van Martinus uit de hele wereld. Wij hangen daar ook, net boven het graf, tussen de Zwitserse garde, de Martinuskerk uit Sint Oedenrode en een herinnering aan kardinaal Roncalli, die nuntius was in Frankrijk en later die onvergetelijke paus Johannes XXIII werd.
De volgende dag rijden we naar de plek waar Sint Maarten zijn roeping als monnik vond en het eerste klooster van het Westen stichtte. Maar als we in Liguger aankomen, kunnen we de kerk niet in vanwege een uitvaart en moeten we ons behelpen met de kloosterwinkel. Maar dan gebeurt het. Op het moment dat we al berusten in een tegenvallende zaterdag, meldt broeder Joël zich uit het niets en neemt ons mee naar resten uit de tijd van Sint Maarten.
Nooit zijn we dichter bij Martinus geweest dan op die historische grond. En we leren daar dat het mooiste tot een mens kan komen als je er helemaal niets meer van verwacht. Dat is het wonder van een bedevaart. We delen in de genade van een heilige en vieren dat spontaan met een Ave Maria. En iedereen voelt: dit is een gezegend uur.
