Door onze vaste columnist Leo Fijen
Mijn moeder is vandaag jarig. Met dat gevoel sta ik op en begin ik de dag. Die datum in april blijft altijd met mijn moeder verbonden. Ik heb vandaag zelfs een feestelijk gevoel, terwijl ik weet dat ze al ruim tien jaar dood is.
Hoe langer ze niet meer bij ons is, des te meer is ze aanwezig. Dat is de paradox van leven en dood. Ik was erbij toen ze haar laatste adem uitblies en ik zag hoe het leven uit haar verdween.
Maar met de jaren komt dat leven terug in mij. Dood is niet dood, maar komt tot leven in de kinderen en kleinkinderen. Mijn moeder leeft ook verder in mij. Steeds meer besef ik hoeveel ik aan haar te danken heb.
Zonder haar was ik niet naar het gymnasium gegaan, zonder haar was ik niet geschiedenis gaan studeren. Zonder haar was het geloof niet zo tot mij gekomen.
Zij heeft mij zo veel gegeven, op een heel andere manier dan mijn vader. Hij leefde het voor, hij nam me bij de hand, hij deed dat vaak in stilte en bescheidenheid. Hij had zijn woordje best klaar maar was op zijn sterkst in de dienstbaarheid aan de ander.
Mijn moeder was ook betrokken op de medemens, maar leerde me vooral daarover na te denken. Zij had de gave van het woord en gaf die aan mij door.
En als ik mijn dochter hoor praten en als ik naar mijn kleinkinderen kijk, dan zie en hoor ik zo vaak mijn moeder.
Misschien heeft het met ouder worden te maken. Ik merk aan alles dat ik sentimenteler ben geworden en eerder mijn tranen voel.
Beneden hoor ik de bel gaan en staan mijn dochter en de kleinkinderen voor de deur. De oudste heeft hele verhalen over het weekend en is een geweldige verteller op zijn leeftijd, de jongste ontdekt steeds meer woorden en is trots op elke nieuwe verbale ontdekking.
Dan lacht hij van oor tot oor en klapt in zijn handjes. Mijn moeder zou daarvan genoten hebben en is in mijn dochter en kleinkinderen meer jarig dan ooit.
