Op de woensdag voor Kerstmis ben ik welkom in zijn kleine huisje, achter onze woning. Hij leeft daar nu ruim twee jaar, gelukkig ondanks zijn ziekte, de dirigent en organist van ons kerkkoor. Hij weet dat hij nog maar korte tijd van leven heeft, maar hij geniet daar ten volle van.
Rond etenstijd wandelt hij naar zijn liefde op leeftijd om bij haar te eten. Zo ziet geluk er uit, twee ouderen die elkaar na de dood van hun partner gevonden hebben en zich hebben verloofd. Ze wonen apart maar halen het beste in elkaar naar boven. Dat is ook mogelijk als je weet dat je gaat sterven. En dat beseft de dirigent en organist heel goed. Daarom maken ze uitstapjes en zijn ze een voorbeeld voor iedereen. Ze leven voor dat de liefde kan groeien, in het aangezicht van de dood.
Die woensdag voor Kerstmis ben ik bij de dirigent en organist. Ik schrik van zijn wankele gezondheid en vraag hem of hij echt met Kerstmis drie dagen achtereen het koor wil dirigeren. Gaat dat wel lukken, wil ik weten. Het moet, antwoordt hij. Want hij is ruim twintig jaar geleden in onze kerk begonnen in de nachtmis. Zo vlak voor zijn sterven wil hij de cirkel rondmaken en nog één keer de nachtmis doen. Als ik wegga, geeft hij me een papier met alle wensen voor de uitvaart.
Thuis lees ik zijn wensen en weet ik: hij is er klaar voor, hij wil naar God toe, na de nachtmis. Op Driekoningen ga ik met mijn vrouw nog één keer op de koffie. Hij wordt verzorgd door zijn vriendin en oogt nog brozer. Ik zie de vrede en het geluk op zijn gezicht en bedenk me dat je zo afscheid kunt nemen. In volle overgave, zonder bitterheid. Twee weken later krijgt hij de ziekenzegen, op een maandagavond. Hij ontvangt de hostie, voedsel voor onderweg. En hij troost ons, want hij breekt de hostie, geeft ieder een stukje en laat ons zo delen in zijn weg naar de eeuwigheid. Alsof hij ons wil zeggen: door de dood heen blijf ik in Christus met jullie in Maartensdijk verbonden. Rust zacht, lieve Ben.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
