Door onze vaste columnist Leo Fijen
Een van de laatste beelden van mijn vader staat voor altijd op mijn netvlies. Hij zat ineengedoken op zijn eigen stoel.
Als een schim van zichzelf en toch ook weer niet. Hij staarde voor zich uit en bladerde af en toe in een tijdschrift dat voor hem lag. Hij was er en hij was er eigenlijk allang niet meer.
Zijn ochtendjas herinnerde aan wie hij was en verhulde tegelijk dat hij meer dan 20 kilo was afgevallen. Zo zat hij daar, een vage herinnering aan wie hij ooit geweest was.
Een lieve vader, die mij had voorgeleefd dat een mens niet zonder de adem van de ander kan. Een zachte gelovige die verbonden bleef met zijn katholieke traditie.
Daarom luisterde hij via de radio tot op het laatst naar kerkkoren en daarom bladerde hij tot vlak voor zijn laatste adem in de KRO-gids. Die lag voor hem, op de salontafel.
Als een zichtbare verbinding met zijn katholieke wortels, als een tastbaar bewijs van zijn geloofsovertuiging.
Toen hij trouwde met mijn moeder, hoorde daar een lidmaatschap van de KRO bij. Dat was geen keuze in het leven, dat was een onderdeel van de cultuur. Mijn vader wist niet beter.
En als trouw lid had hij ook zo’n mooie map gekregen waar de gids precies in paste. Zo lag de gids in de laatste week van april 2007 ook op de salontafel. Het was een paar dagen voor zijn sterven.
Als hij een goed moment had, sleepte hij zich van het bed naar de stoel en bladerde hij wat door de gids. Wanneer de pijn te heftig werd, zocht mijn vader gauw zijn bed weer op.
Daar is hij gestorven, op 28 april 2007, alweer ruim acht jaar geleden. Dat gebeurde op de drempel van zaterdag op zondag, met de gids als stille getuige.
Die lag al opengeslagen op de zondag, want als zieke keek hij graag naar de eucharistieviering. Na zijn dood heb ik de laatste gids van mijn vader mee naar huis genomen. Die ligt nu in mijn boekenkast als een permanente herinnering om de KRO gelovig bij de tijd te houden.
