Het is negen uur zaterdagochtend, onze achtjarigen betreden de kleedkamer voor hun wekelijkse wedstrijd. Als iedereen zich heeft aangekleed, is het mijn beurt. Niet om de kleine voetbalhelden toe te spreken maar om de veters te strikken met een dubbele knoop. Iedere speler vraagt erom. En ik doe dat graag, ook een beetje uit bijgeloof. Want ik doe dit al vanaf de start van de competitie en geef iedereen dan ook een klein tikje tegen de kuit als de dubbele knoop is aangebracht.
Daarna gaan we naar het veld, een uithoek in een groot sportcomplex. Ook dan heb ik een speciale taak, want ik schiet onze keeper warm. Met lage ballen, voorzetjes en harde schuivers. Tenslotte oefenen we altijd de uittrap, misschien wel het moeilijkste onderdeel bij deze kleine mannen. Vaak gaat het fout, ook in de wedstrijd die zou volgen. De meeste doelpunten op dit niveau vallen door getreuzel bij de uittrap of door medespelers die niet weten wat ze met de bal moeten doen en deze breed gaan spelen. Dat weet iedere voetballer, nooit breed spelen voor je eigen doel langs.
Het is de mooiste ochtend van de week, want het zijn kostbare uren in een kleedkamer, bij het intrappen en als scheidsrechter. Fluiten mag je het niet noemen, ik ben eerder spelleider en help de spelers bij een corner of een ingooi die dat op dit niveau niet is.
De achtjarigen dribbelen in met de bal vanaf de zijlijn en vinden dat moeilijk. Secondelang staan ze daar besluiteloos, want ze zien niemand vrij staan. Ik geef ze dan vaak een duwtje, ook mijn eigen kleinzoon die deze wedstrijd tegen FC De Bilt geweldig op dreef is. Niet bij het in dribbelen en breed spelen, twee keer gaat hij de fout in, wel met zijn rushes op de linkervleugel. Zo bereidt hij zes van de zeven treffers voor, makkelijk passerend en dan met zijn linkerbeen de vrije man voor de goal zoekend.
Hij voetbalt zoals dat bedoeld is: voor de lol, onbaatzuchtig, samen als team. Daarom is dit de mooiste ochtend, een lofzang op de onbevangenheid. En daarom ga ik niet kijken naar het WK voetbal, want dat is in alles het schrijnende tegendeel van die onbevangenheid.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 47. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
