Op de zondag van het wonder van de broodvermenigvuldiging gaat het om de vraag of wij zelf het mirakel verder kunnen dragen. Moeten we daarvoor grote dingen doen of zijn we niet eerder van betekenis in de kleine weldaden voor de ander?
Ik moet dan denken aan een lieve vrouw van 83 jaar die we met een volle kerk hebben weggedragen naar haar laatste rustplaats. Ze had geen diploma’s, woonde in een kleine boerderij buiten ons dorp, was al 43 jaar gelukkig getrouwd met de boer die iedereen kent en had maling aan elk uiterlijk vertoon. Maar ze was wel overal bij betrokken. Als de plaatselijke fanfare niet in de sporthal kon repeteren, gebeurde dat bij haar in de schuur. Als de Zonnebloem in de zomer vanwege de hitte een beschutte plek zocht voor de picknick, dan was het bij haar op de boerderij. Als er bustochten voor ouderen werden georganiseerd, dan gaf zij zich als eerste op. Waar was ze niet, deze vrouw die ook altijd van de partij was op de grote schoonmaak in de kerk? Maar het liefst zong ze in het koor. Praten over haar geloof vond ze moeilijk, bidden waar anderen bij waren was voor haar te devoot. Daarom zong ze zo graag, want dan kon je twee keer bidden zonder dat anderen het door hadden. Maar liefst 38 jaar zong ze in het kerkkoor.
De avond voor haar sterven was ik met mijn vrouw bij haar op de boerderij. Ze was nog zo helder en had twee woorden paraat: het koor en Maria. Achter haar bed stond een jerrycan Lourdeswater. Tussen haar handen lagen twee rozenkransen, een van haar dochter en een van de paus. En op haar buik lag een beeldje van Maria. Wat is de vrucht van je leven?
Haar kleindochters droegen haar de kerk binnen. En het koor zong van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Twee van deze kleindochters waren hoogzwanger. De cirkel van het leven was rond, begin en einde kwamen bij elkaar, in één gezin. Vruchtbaar door de dood heen. Het wonder gebeurt juist in een lieve vrouw als Ria Kemp. Moge ze rusten in vrede.
