Dinsdag in november is nog niet zo mooi geweest. Ik fiets met mijn zus en zwager door de duinen en bossen naar Bergen aan Zee. De bladeren aan de bomen zijn goudgeel en schitteren nog mooier door de zon die maar blijft schijnen. Ik kom ogen tekort, zeker als de lucht af en toe betrekt en regenachtig blauw wordt. Dan is er een decor dat geen mens kan verzinnen: donkerblauw aan de hemel, zachte zon in de ogen, bladeren aan bomen als goud in een schilderij. Zo fiets ik naar het strand en de zee. En daar lijkt het wel alsof alles tijdloos is geworden.
Dat beeld wordt vooral bepaald door twee oudere heren die aan het vissen zijn voor de zandbank. Ik kijk naar hen vanuit de verte, met een kop koffie voor me. En ik geniet van hen zonder dat ze het beseffen. Ze gaan op in hun aandacht voor het vissen, ze nemen de tijd voor iedere wandelaar die vragen heeft en ze koesteren als kleine kinderen de vangst met hun sleepnetten.
Als ik de koffie op heb, loop ik naar hen toe en hoor hun verhaal. Over de beste tijd om dit te doen: als het mooi weer is en de zee het rustig aan doet. Over de zware pakken die ze dragen en die veel inspanning kosten als ze met hun sleepnetten door het water lopen. Over het talent om te kunnen wachten, juist als je ouder wordt en in de herfst van je leven komt. Vissen op het strand wordt dan een metafoor voor ouder worden: als een oefening in het wachten. Want ze vangen garnalen en hebben daar veel geduld voor nodig. Als ze de opbrengst op het strand leggen, zijn ze eindeloos bezig om de garnalen van het zeewier te scheiden. Dat is monnikenwerk. Maar ze genieten ervan. Want ze nemen de tijd, blijven fit zonder sportschool en gaan met verse garnalen naar huis.
Vissen op het strand van Bergen is als ouder worden in het leven. Als je in de herfst van je leven bent, is wachten vaak onvermijdelijk. De beloning duurt maar even en smaakt altijd naar meer.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
