De meest onzichtbare plek van verdriet in de weer oplaaiende pandemie was en is nog steeds het verpleeghuis. Ik ben al meer dan tien jaar vrijwilliger in een verpleeghuis in Lage Vuursche. Het is mijn mooiste vrijwilligerstaak. De ouderen – met somatische en geriatrische beperkingen – zijn me dierbaar geworden. Ik zie hen vooral rond de vieringen op zondag en vrijdag en ben van hen gaan houden.
Ieder mens heeft een verhaal dat de moeite waard is, ook deze mensen in de herfst van hun leven. Ze hebben me vooral geleerd dat in deze fase van het bestaan het geluk in kleine dingen verborgen zit, en hun ook de moed geeft het vol te houden ondanks alle beperkingen van geest en lichaam. Dat kleine geluk lag helemaal aan gruzelementen in de eerste en tweede golf van corona. Terwijl op tv de intensivisten en virologen over elkaar heen buitelden, stierven er vele ouderen in verpleeghuizen. En bijna niemand had het erover.
Ik mocht er toen niet komen vanwege het besmettingsgevaar en ik zag dus veel later pas wat het virus had aangericht. Bij de vieringen in de huiskamer waren altijd zo’n 20 tot 25 mensen. Die zijn op twee na allemaal gestorven, aan de gevolgen van corona. In de afzondering, in de anonimiteit, met slechts enkele familieleden bij de uitvaart of crematie.
Sinds een paar maanden mag ik weer komen, nu op vrijdagmiddag. Met bijna allemaal nieuwe mensen. Ook zij ontroeren me diep. Deze vrijdag was ik er in een viering met zeven mensen. Ze vertelden eerst hun levensverhaal. En ze ontvingen daarna de communie, na een gezamenlijk gebed. Toen ik weer ging zitten, zag ik een mevrouw huilen. Van dankbaarheid omdat Christus tot haar was gekomen en haar had geheeld in haar verdriet. Ze was blij dat ze voor het eerst na haar verlamming weer de communie had ontvangen. Ze vertelde dat ze in haar eentje haar kinderen had opgevoed en dat ze een sterke moeder was geweest. Die verlamming viel haar daarom zwaar. En toch koesterde ze iedere dag in het verpleeghuis.
Daarom hoop ik en bid ik dat zij en alle andere ouderen meer bescherming en aandacht zullen krijgen in de nieuwe coronagolf.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 47. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
