Mijn mooiste moment van deze zomer speelt zich af op een sportveld, aan de rand van Nederhorst den Berg. Daar spelen we met de achtjarigen van onze voetbalvereniging een toernooi. De clubs komen overal vandaan, uit Volendam, Putten, Leusden en Almere. En dat hebben we geweten in de finale van onze categorie. We spelen dan tegen de talenten van Roda’23 en moeten vol aan de bak. Twee keer 12 minuten op een vergeeld veld, met fanatieke ouders langs de kant. D
e opdracht om de eerste prijs binnen te halen is simpel: we moeten winnen. En dat lijkt een onmogelijke klus. Want onze tegenstander speelt hoofdklasse, onze kanjers slechts derde klasse. En tevoren bespreken we bij de verschillende toernooien: gaan we voor de lol of proberen we het beste uit onszelf te halen. De achtjarigen kiezen steeds voor de grenzen van hun talenten. Want, zo zeggen ze, als je je best doet heb je ook de meeste lol.
In het leven van alledag gaat deze waarheid ook op: als je je grenzen verlegt leer je jezelf ook beter kennen. Dat geldt voor volwassenen en voor kinderen. Want ergens rond half drie tonen ze in de grootste hitte wat ze hebben beloofd: ze doen hun uiterste best. En ze overtreffen zichzelf, in toewijding, in duelkracht, in combinaties, in passeerbewegingen, in schoten op doel, in teamgeest.
Ik sta langs de kant en kijk vol bewondering toe. Even hebben ze geluk dat de paal een tegentreffer voorkomt, maar het grootste deel van de wedstrijd vechten ze vooral zelf tegen de pech. Want twee keer wordt een bal van de lijn gehaald, veel vaker kunnen ze scoren, maar raken ze de bal verkeerd. Tot een minuut voor tijd wanneer de spits een prachtige kans krijgt en toch over schiet.
De teleurstelling na de 0-0 is groot bij de meeste achtjarigen. Er vloeien tranen, ook bij mijn kleinzoon. Alles gegeven, toch niet de eerste prijs. Ze hebben geen zin in de prijsuitreiking. Sommigen lopen weg naar de parkeerplaats. Daar haal ik hen een voor een op en vertel hun: verliezen hoort bij het leven. En als je alles hebt gegeven, voelt de tweede plek ook als een hoofdprijs. Op de terugweg valt mijn kleinzoon in slaap. Met de medaille van de tweede plaats om zijn nek, de tranen ver weg.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 33/34. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
