Door onze vaste columnist Leo Fijen
“Als je nog alleen over bent, dan moet je er zelf op uit en je eigen feestje organiseren.” Hoor ik de oudere vrouw naast me op de bank zeggen. We zitten op de mooiste herfstdag van dit najaar te kijken naar de zee in Egmond.
Ze kijkt voor zich uit, ik ook. Ze heeft die typische, wat zangerige klank in haar stem als ze vol liefde praat over haar man. Bakker in Heiloo, actief op de voetbalvelden en ook nog huismeester geweest in de laatste arbeidzame jaren van zijn leven. Ruim twee jaar geleden stierf hij, na een korte en hevige ziekte. Ze mist hem meer dan ze kan uitleggen. Het afscheid ging ook te snel. Maar haar man had er wel vrede mee, want ze hadden samen een mooi leven gehad.
Ze heeft van haar man geleerd dat je je moet over- geven op het einde, want dan kun je makkelijker sterven. En dan maak je het voor je naasten ook eenvoudiger om met die laatste troostende beelden van je man verder te leven. Ze heeft daarom thuis in Heiloo een altaartje voor haar man gemaakt, met alle dierbare herinneringen aan hun leven. En ze heeft in die eerste maanden het gevoel gehad dat hij zich nog liet horen. In haar kamer staat een kast met snuisterijen die niet bewogen en verschillende keren toch een rinkelend geluid gaven. Toen haar dochter dat met eigen ogen en oren wilde meemaken, gebeurde het weer. De spulletjes begonnen geluid te maken, zonder dat ze bewogen. Ik vraag haar of ze gelooft dat haar man verder leeft en niet ver weg is. Dan toont ze me haar rechterhand, met een trouwring om haar duim. “Die is van mijn man”, zegt ze. Daarom is hij altijd dicht bij haar.
Dan staat ze op en stapt op haar fiets om terug te rijden naar Heiloo. Ik bedank haar en geef haar een zoen op haar wang. Ze vertelt me daarna dat ze elke avond in bed bidt, voor haar man en voor alle vrouwen die hun man moeten missen. In het gebed zijn we altijd samen, weet ze. Dat reikt verder dan de dood.
