Op een zaterdagmiddag in Rotterdam zit ik in een kring met ouders van overleden kinderen. Ze zijn daar allemaal met hun eigen verhaal. Vaak kunnen ze dat niet meer vertellen omdat het leven te snel gaat en te veel afleidt. Vaak willen ze dat ook niet delen met anderen omdat het weer zo’n pijn doet. Maar heel af en toe zoeken ze elkaar op om de tranen met elkaar te delen.
Ik luister naar een vrouw die haar kind na de geboorte meteen verloor en niet wist hoe ze achttien jaar later die dag van geboorte en sterven moest doorkomen. Ik zit tegenover een vrouw die korter geleden haar dochter verloor en daar niet met haar andere dochter over kan praten. Die eenzaamheid is wurgend en put haar fysiek uit. Ze zocht afleiding in een hond en ziet nu dat de hond iedereen in het verdriet verbindt.
Naast me zit een vrouw die haar kind verloor en er niet met haar man over kon praten. Ze groeiden uit elkaar, zoals meer echtparen gebeurt. Ze werd ook nog eens ziek en vroeg zich af waaraan ze deze ellende had verdiend: haar dochter overleden, haar man weg en zelf behoorlijk ziek. Maar ze heeft toen juist ervaren dat je in de diepste eenzaamheid gedragen wordt en dat je ook weer mag dromen van een nieuwe toekomst. Ze werd verliefd en vond een nieuwe man.
Aan mijn rechterzijde zit een vrouw die vaak moet huilen bij de verhalen die verteld worden. Tegen het einde vraag ik haar of ze zelf nog wat wil zeggen. Ze vertelt dat haar dochtertje in haar slaap overleed, van het ene op het andere moment. Het is het ergste wat je kunt meemaken: je kind verliezen. Maar ze heeft de moed gevonden om verder te leven en voelt zich daar ook in gedragen. Ze werd weer zwanger en kreeg eerst een zoon en daarna een tweeling. Ze noemt dat een wonder: dat het leven toch sterker is dan de dood. De pijn is er nog, die gaat nooit weg. Maar ze noemt haar zoon Tobias. Weet je wat dat betekent, vraagt ze aan mij? God is goed, antwoordt ze.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
