In de afgelopen jaren heb ik meerdere gebedenboeken samengesteld. Schrijven deed ik alleen voor de inleiding en de verantwoording van zo’n boek. Dit jaar heb ik zelf ook teksten aangeleverd voor ‘Van vasten tot verrijzenis’. Dat boek gaat over een thema dat me al jaren bezighoudt: de vraag of je kunt opstaan na totale verwoesting van je leven. Daarvoor koos ik omdat in december een aantal ontmoetingen deze vraag terugbrachten in mijn leven.
Zo sprak ik Tineke Jansons, op de herdenking van vermoorde kinderen in Leusden. Die is elk jaar. De ouders die hun kinderen voor altijd moeten missen vragen me dan om de namen te noemen. Steeds drie achter elkaar. Ook die van Sybine Jansons. Verdwenen op de weg van school naar huis, slachtoffer geworden van een gestoorde man. In het bos in Maarn is haar fiets gevonden, het ontzielde lichaam weken later in het water bij Breukelen. Voor Kruispunt heb ik niet lang daarna over dit drama een uitzending gemaakt en intensief contact gehad met haar ouders.
Dat contact is altijd gebleven. Soms troffen we elkaar bij de herdenking van de kinderen, soms niet. En als dat wel gebeurde, was dat met Tineke. Haar man kon dat niet opbrengen. Wel gaan ze samen elk jaar op 19 januari naar de plaats in het bos om Sybine te gedenken. En daarna doen ze dat ook in Breukelen. Ze leggen dan bloemen neer.
Vorig jaar liep het in Breukelen anders dan ze gedacht hadden. Hun auto startte niet meer. Dat vertelde Tineke me in december. En ze zei daarbij dat ze die pech als een teken van boven hadden gezien. Als een teken van God om niet meer te gaan. De kwelling was te groot. Want, zo zei Tineke, juist in het verdriet sta je meer open voor de troost van God.
Ik luisterde en vroeg haar of ik erover mocht schrijven voor een gebedenboek. Ze gaf toestemming omdat de naam van Sybine moet blijven klinken en ook omdat het 25 jaar geleden is. En juist dan hebben we dat teken van God nodig, vertelde Tineke. Sybine is niet in het water, ze leeft voort in het hart van haar ouders en voor eeuwig bij God. Deze troost neemt het nog steeds intense verdriet niet weg, maar draagt de ouders om de pijn uit te houden. En zo is er te leven midden in de verwoesting.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 5. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
