De storm aan de kust bleek een voorbode te zijn van een politieke storm. Op een woensdag in de zomer krijg ik een amber alert om niet naar Noord-Holland te gaan. En vanuit de Abdij van Egmond word ik zelfs gebeld: blijf thuis, het is te erg. Ik kan me er even niets bij voorstellen tot ik de beelden zie en de vreselijke verhalen hoor.
In de kuststreek is het een ravage. De vrijwilliger in de abdijwinkel woont in Zandvoort en stuurt een foto: een grote boom is op zijn auto gevallen. Later zie ik het met eigen ogen, Castricum, Limmen, Bakkum en Egmond-Binnen, bomen zijn als luciferhoutjes neergegaan, met wortel en al. Verkeersborden liggen hopeloos op de grond, vermorzeld door de oerkracht van de schepping. Op zulke momenten weet ik het weer: je bent kleiner dan klein, een zucht, een ademtocht in de overweldigende kracht van de storm.
Misschien heeft Mark Rutte dat ook wel gedacht toen een politieke storm over hem heen denderde, een storm die hij zelf voor het grootste deel opriep. En toen bleek de premier met de langste staat van dienst ook maar een mens van vlees en bloed. Pas toen hij boog voor de storm en zijn vertrek aankondigde, werden zijn politieke tegenstanders ook weer mensen van vlees en bloed. Pas toen hij zich kleiner maakte en zich niet beschikbaar stelde voor een nieuwe ronde verkiezingen, was er voor zijn tegenstanders ruimte om dichterbij te komen. Pas toen hij zijn gebalde vuisten achter zich liet en zijn lege handen liet zien, gaf hij anderen de kans om hun lege handen te tonen en vriendschap te sluiten. Daarmee werd niet uitgewist wat er mis is gegaan in het gehele politieke landschap, maar daarmee kwam voor het eerst sinds tijden de menselijke maat terug in het parlement.
En daarna regende het berichten dat meer leiders hun menselijke kant lieten zien en hun afscheid aankondigden. Als luciferhoutjes vielen ze om. Maar juist in die val kregen ze weer hun menselijkheid terug. Blijkbaar leren deze historische dagen dat we in ons leven de moed moeten hebben om de gebalde vuisten achter ons te laten en onze lege handen aan iedereen te tonen. Want alleen dan kan er weer verbondenheid zijn. En dat heeft ons land meer dan ooit nodig.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 29/30. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
