Als ik door de bossen van Lage Vuursche naar huis rijd, hoor ik op de radio dat burgemeester Eberhard van der Laan zijn functie neerlegt. Hij is te ziek en zegt de Amsterdammers en ons allemaal vaarwel. Hij doet dat in een opmerkelijke openheid. En dat leidt ertoe dat een commentator op diezelfde radiozender vindt dat onze leiders zich vaker kwetsbaar moeten durven opstellen.
Ik mompel in mezelf dat ik het daarmee eens ben. En moet denken aan andere leiders, zoals kardinaal Joseph Bernardin, in de jaren 90 de aartsbisschop van Chicago. Hij wist dat hij ging sterven en deelde zijn sterven met alle mensen van de stad en het land. In een interview voor de Amerikaanse televisie leerde hij zijn landgenoten dat de dood bij het leven hoort en dat geen mens daaraan ontkomt. En hij liet ook zien dat je daar niet bang voor hoeft te zijn als je kunt leven met de fouten die je maakte en je juist in die gebrokenheid je geborgen mag weten in God.
Bernardin schreef over zijn laatste maanden ook een boek en deed voor hoe je in vrede kunt sterven. Zijn boek werd een bestseller, zijn naam bleef voortleven na zijn dood als een teken van hoop. Paus Johannes Paulus II deed in 2005 eigenlijk hetzelfde: hij bleef doorwerken ook toen de aftakeling ongemakkelijk werd en de pijn voor iedereen zichtbaar en hoorbaar was. Hij zocht deze weg niet om het lijden te koesteren maar om de weg van Christus te volgen en zo als een vrij mens de dood tegemoet te gaan.
Terug naar vandaag, naar Eberhard van der Laan. De commentator op de radio vraagt zich af waarom deze burgemeester zo geliefd is. Ik hoef daar niet lang over na te denken. Omdat hij deed wat Joseph Bernardin en Johannes Paulus II ook deden: hij deelde deze zomer met talloze tv-kijkers zijn eigen kwetsbaarheid en sterfelijkheid, hij voelde zich een maand later niet te groot om door onze koning ondersteund te worden. Als je zo open over je eigen sterfelijkheid durft te zijn, ben je de best denkbare leider: als een leraar voor het leven.
