Mijn dorp rouwt om twee markante mensen die zijn heengegaan. En ik rouw mee. Sterker nog, mijn hart huilt van verdriet. En toch is het geen naaste familie en behoren de overleden dorpelingen niet tot mijn vriendenkring. Maar soms gebeurt het dat er een gat in je eigen leven wordt geslagen door het sterven van dorpsgenoten.
Het gaat hier om een vrouw die ik om meerdere redenen bewonder. Ze heet Claire Polak en is maar liefst 106 jaar oud geworden. Ik heb vaker op deze plek over haar geschreven, want zij had het talent om ondanks het verlies van bijna haar hele familie in de oorlog toch het licht te blijven zien. Ze deed veel meer dan dat. Ook toen ze een eeuweling was geworden, hing ze verkiezingsposters op en bleef ze abonnee van Het Parool. Eens een Amsterdammer, altijd een Amsterdammer, eens vechtend tegen onrecht, altijd vechtend tegen onrecht.
Het bijzondere van haar leven is dat ze nooit bitter is geworden en het geweldig vond om gedichten te declameren. Ze wees me altijd op het licht en gaf me dat als levensopdracht mee: kijk waar het licht doordringt, want daar is het leven. Ze stierf toen ze bijna 107 jaar was geworden. En precies op dat moment overleed ook haar overbuurman, Huib Mekel, van het ene op het andere moment.
Hij was een gezonde tachtiger die in onze kerk elke dag aanwezig was en al het vrijwilligerswerk coördineerde. Hij was nooit ziek en genoot van het leven. Die dankbaarheid leefde sterk in hem na zijn kinderjaren in het jappenkamp. Daar had hij als kleuter geleerd hoe slecht het bestaan kan zijn. Sindsdien trok hij zijn eigen plan, als leraar, als vader, als dorpeling en als gelovige. Hij vocht voor de eigenheid van onze katholieke geloofsgemeenschap in Maartensdijk, hij kon niet tegen onrechtvaardigheid. Met die gedrevenheid was hij de poortwachter en het geweten van onze kerk. We zijn hem veel dank verschuldigd, ook voor zijn kunst om van het leven te genieten. Ik geloof dat Huib bij God is, net als mevrouw Polak. Omdat ze niet in de pijn van het verleden bleven hangen, maar elke dag voor het licht kozen.
