Onverstoorbaar. Dat is misschien wel het beste woord. Onze jongste kleinzoon kan onverstoorbaar zijn. Waar zijn oudere broer glorieert als zijn vriendjes bij hem zijn of als zijn voetbalmaten hem vragen naar het schoolplein te komen, daar heeft onze jongste kleinzoon vaak genoeg aan zichzelf. Dat straalt hij ook uit, in de rust en de overtuiging waarmee hij de dingen doet. Hij heet Sam en heeft die innerlijke vrede meegekregen vanaf zijn geboorte.
In zijn eerste maanden lag hij vaak stil in de wieg te wachten totdat zijn moeder zich meldde. En steeds weer was er dan de tevreden glimlach. Hij vond het zelfs fijn om in alle rust wakker te worden en even alleen gelaten te worden. Zoals Sam als baby was, zo is hij nog steeds. Als zijn oudere broer de hort op is, blijft hij thuis en is hij in eindeloze gesprekken met zichzelf gewikkeld. Hij heeft genoeg aan zichzelf en weet vaak wat hij wil. Ook bij de zwemlessen. Hij laat zich dan ook niet afleiden en gaat recht op zijn doel af. Dat is een talent dat hem geschonken is en hem goed van pas komt in het oefenbad. Want nog niet zo lang geleden begonnen als kleine man van vier jaar, mag hij nu al afzwemmen. Het is de beloning voor onverstoorbaarheid: dat onze kleinzoon op vierjarige leeftijd zijn diploma haalt. Mijn vrouw vertelde het in de zenuwslopende minuten van de verlenging op het WK-vrouwenvoetbal.
Het was al bijna donderdagochtend. Het drong niet goed tot me door want ik zat te kijken naar een veel groter toonbeeld van onverstoorbaarheid, de Nederlandse vrouwen die de finale haalden en een historische prestatie leverden. Ik heb alle wedstrijden gezien en maak een diepe buiging voor deze vrouwen van Oranje. Ze speelden nooit overtuigend, maar ze waren een team met een missie. Daarin waren ze onverstoorbaar, ook als ze de onderliggende partij waren. En ze gunden elkaar alles, wissels en basisspelers.
Hoe de finale ook is afgelopen, ze hebben me een mooie levensles geleerd: je hoeft geen hoogvlieger te zijn om soms tot grote hoogte te kunnen stijgen. Ik heb die finale trouwens niet gezien, want juist toen moest Sam afzwemmen voor zijn diploma.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 28/29. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
