Column Leo Fijen: Ontwerper

Leo Fijen is nog tot 1 november hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna gaat hij deels met pensioen en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Eens in de maand ben ik op zondagochtend in de bossen van Lage Vuursche. Daar mag ik het geloof vieren met de bewoners van een verpleeghuis. Sommigen hebben de oriëntatie in hun leven verloren, anderen kunnen steeds minder op hun lichaam vertrouwen en zijn gebonden aan de beperkingen van een rolstoel.

Als ik binnenkom geef ik ieder een hand en vraag ik hoe het gaat. Nog maar twee jaar geleden werd er gebeden in de oude kerk van het verpleeghuis, nu gebeurt dat in de veilige en besloten ruimte van een grote huiskamer. Ik geniet van die intimiteit, ook omdat de bewoners makkelijker zelf hun verhaal doen. Vieringen in een verpleeghuis krijgen op deze wijze meer interactiviteit. Soms staat een bewoner op om aandacht te vragen voor het overlijden van een medebewoner. Een andere keer vraagt iemand of ik nog weet hoe ze heet. Zo vieren we het geloof en naderen we het geheim van God die juist in deze gebrokenheid present is. Waar mensen beproefd worden in hun leven en vaak denken dat God afwezig is, daar gebeurt het juist. In het donker van het bestaan, is het licht beter te herkennen.

Ook bij een van de vrijwilligers op die zondagochtend. Hij heet Gerrit en leerde het verpleeghuis kennen in de laatste maanden van zijn vrouw. Hij zag toen hoe vrijwilligers betekenis aan hun leven geven door er te zijn voor mensen die niets meer kunnen. Na de dood van zijn vrouw bleef hij daarom komen. Uit dankbaarheid voor die laatste fase, maar ook vanwege een nieuwe opdracht in zijn bestaan. In zijn werkzame leven was hij bouwontwerper geweest. Dat kwam nu goed van pas, want hij stond nu voor de uitdaging om een ontwerp te maken voor een leven zonder vrouw. Hij zocht structuur en betekenis in de dienst aan de meest kwetsbare mensen. Door de week gaat hij wandelen met de bewoners, op zondag zorgt hij dat bewoners op tijd met hun rolstoel in de huiskamer zijn. Dan zie ik tranen in zijn ogen. Gerrit weet nu dat er nieuw leven is, ook na het verlies van zijn vrouw. Want hij ontmoet God in ouderen die niet meer kunnen lopen en toch dankbaar zijn.