Zo’n tien jaar geleden zou onze koningin Máxima een paar dagen doorbrengen met de vriendinnen uit haar jeugd. De locatie was bepaald, de feestvreugde was tevoren al groot. Totdat een vriendin zich afmeldde met een goede reden: ze wilde bij de herdenking van haar overleden moeder zijn. Van deze nood werd toen een deugd gemaakt. Want de vriendinnen kozen voor een wandeling die in het teken zou staan van alle dierbaren die overleden waren. Daarop besloot de vriendin die had afgezegd toch mee te gaan.
Tijdens hun samenzijn begonnen ze aan de wandeling en kwamen uiteindelijk terecht in een klooster. Daar werden ze begroet door twee oude monniken die hun verhaal hoorden en samen met de vriendinnen betekenis probeerden te geven aan het verlies van dierbaren. Ik vind dit een mooi verhaal dat afkomstig is uit de biografie van de jonge jaren van koningin Máxima, geschreven door Marcia Luyten. Het verhaal raakt me omdat Máxima meer is dan een koningin. Ze is een vriendin, ze is een dochter, ze is een zus.
Dat bleek ook zo goed in dat lange gesprek van Matthijs van Nieuwkerk met koningin Máxima. Ik heb me geen minuut verveeld omdat ik een mens tevoorschijn zag komen, met blijheid, trots en verdriet. Zoals in het verhaal over haar zus die een einde maakte aan haar leven. De tranen waren zichtbaar. En juist toen werd Máxima gevraagd of haar zus in de hemel is. De koningin wist het niet en antwoordde met de liefde van een oudere zus: ze heeft in ieder geval haar rust gevonden.
Ik heb Máxima nooit persoonlijk ontmoet, maar ik kreeg een vrouw te zien in haar volle menselijkheid. Heel de mens mocht zichtbaar worden: de dochter over haar vader en moeder, de oudere zus over haar jongere zus, de moeder over haar kinderen, de echtgenote over haar man. Dit kon gebeuren omdat Van Nieuwkerk de pijnlijke vragen – over de vakantie in Griekenland, over de speedboot van haar man – stelde, maar niet verder ging. Soms is het genoeg om de vraag te stellen en het daarbij te laten. Want daardoor ontstond er ruimte voor die menselijke kant van Máxima. Want zij is als koningin heel de mens. En dat is een geschenk voor ons allemaal.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 22. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
