Vaak vragen mensen me de laatste tijd of ik niet graag een nieuwe kloosterserie zou willen maken. En nog vaker zeggen mensen dat ik het wel heel moeilijk zal vinden geen geloofsgesprekken op televisie te voeren. Want ook dat is voorbij na meer dan veertien jaar. En echt, zonder blikken of blozen, ik vind het prima. Het is mooi geweest, meer dan zevenhonderd gesprekken op de zondagochtend. Ik heb er zo intens van genoten, maar ik ben daar vooral dankbaar voor.
Zoals ik ook dankbaar ben voor al die mooie woorden van zo heel veel mensen rond mijn afscheid. En die kloosterserie dan? Ik heb voor televisie meer dan vijftig kloosters bezocht. Dat is genoeg, ook dat is mooi geweest. Deze vragen suggereren toch een beetje dat werken voor televisie zo betekenisvol is dat er daarna alleen maar leegte resteert. Ik kan ieder geruststellen, er is meer in het leven. En dat heb ik geleerd in het verpleeghuis te Lage Vuursche. Met dank aan mijn vrouw.
Ze vroeg me zo’n vijftien jaar geleden of ik af en toe in wilde vallen bij gebedsvieringen in het verpleeghuis. Dat moment is beslissend geweest voor de rest van mijn leven. Ik luisterde naar mijn vrouw, ik ging ter oriëntatie kijken in het verpleeghuis en ik was verkocht. Er hangt geen camera, er wordt geen televisie gemaakt, er is slechts de rust van de natuur en er zijn de ogen van de mensen die daar verzorgd worden. Daar luister ik naar hun verhalen, daar ben ik nu al vijftien jaar.
En ik doe niets liever dan naast het bed of de rolstoel gaan zitten en in stilte verbonden raken met hun adem en hun verhalen. Die vertellen ze als ik de communie kom brengen. Echt waar, ik hoef alleen maar te komen, meer doe ik niet. Dan zijn ze zo dankbaar, ook in hun verhalen. Ik ga bijna altijd rijker weg dan dat ik gekomen ben. En die rijkdom van de menselijke ontmoeting en verbondenheid kan ik niet missen. Daar leef ik van, daar ervaar ik Christus in de ander, daar word ik meer mens.
Dat wens ik alle lezers toe: om te luisteren naar de ander en te groeien in verbondenheid. En zo Christus nabij te zijn in de veertigdagentijd.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 10. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
