Rond het begin van de Advent vaar ik in de avond door Amsterdam en kom ogen tekort om alle lichten te zien. Het is een overweldigende ervaring om onder bruggen door te varen en het gevoel te hebben de hemel binnen te gaan op Amsterdamse grachten. Steeds weer anders is dat licht ook, soms bescheiden, dan weer als een rode draad en ook met veel effecten tegelijk.
Tijdens de boottocht moet ik denken aan een wijze zin van Leonard Cohen op zijn laatste cd vlak voor zijn overlijden. In ieder van ons zit een scheur en juist daar kan het licht binnenkomen en verwarmen. Het licht is in het leven blijkbaar niet zo vanzelfsprekend en wordt pas tastbaar als het tegenzit op je werk, in je gezin of met je gezondheid.
Mijn nichtje weet daar alles van. Ze is al een paar jaar ernstig ziek en ze weet niet hoeveel tijd haar en haar gezin nog gegund zijn. Haar tweede dochter kreeg ze tijdens haar ziekte. Ik schreef daar eerder over in de kerstgids van twee jaar geleden. Het is een wonder dat ze opnieuw moeder mocht worden en het is een nog groter wonder dat ze nog steeds voor haar dochters en haar man kan zorgen.
Samen met haar man is ze dankbaar voor elke minuut in haar bestaan. Niets is meer vanzelfsprekend. In de moeilijke dagen die er best vaak zijn en in de pijn en het verdriet om de ziekte vallen goede dagen extra op. Die koestert ze. Daarom gaf ze laatst samen met haar man een feest. Om te danken voor alle hulp van vrienden en familie, maar ook om ons allemaal nog eens op het hart te drukken dat je van elke goede minuut moet genieten.
Leven van wat komt, dat doet ze eigenlijk. En dat hield ze ons voor in een ontroerende toespraak. Mijn nichtje weet wat een scheur in je leven betekent en koestert elke lichtstraal door de pijn heen. Ze leert ons dat licht nooit gewoon is en wijst ons de weg naar Kerstmis: leef van wat je gegeven wordt ook al is dat soms maar een klein vlammetje.
