Het is soms bar en boos met het weer van tegenwoordig. Vanmorgen las ik dat het afgelopen jaar het natste en warmste jaar ooit is geweest. En natuurlijk lees ik in één adem door dat de aarde blijft opwarmen en dat diezelfde aarde ons smeekt om anders met de schepping om te gaan. Paus Franciscus is van alle wereldleiders de grootste pleitbezorger en meest gepassioneerde stem van de aarde.
Afgelopen weken moest ik vaak aan die stem denken. Niet in het groot, maar wel in het kleine leven van alledag. Want daar gaan deze columns altijd over: hoe de grote thema’s van de toekomst van ons leven steeds weer terugkomen in mijn bestaan. Zoals op dinsdagavond en donderdagavond, maar ook op zaterdagochtend. Ik geef dan samen met een vader training aan kinderen van negen jaar, een groep van tien jongens. Ze zijn er bijna altijd allemaal. Zeker op zaterdag want dan spelen we onze wedstrijden, ik ben dan ook geregeld spelleider. Het geeft structuur aan mijn leven, juist als pensioengerechtigde die de leeftijd van 69 jaar tegemoet gaat.
In de herfst van je leven – zonder de dagelijkse gang naar het werk – geven vaste afspraken betekenis aan je bestaan en verdieping aan je tijd. Zomer en winter, lente en herfst. Alle seizoenen, want juist dan leef je buiten op het voetbalveld meer in verbondenheid met de aarde. Maar soms zitten er grenzen aan, zoals vorige week. Een koude dinsdagavond, alle jongens waren er. Ook de striemende regen en de aanwakkerende storm waren van de partij. Het was gekkenwerk, zoals ik dat de afgelopen vier jaar niet één keer heb meegemaakt. Kletsnat, verzopen, niets was nog droog. Mijn voetbalschoenen deden er dagen over om weer warm te worden.
Twee dagen later was het weer raak. Regen, regen, regen. Gisteren was het niet veel beter, met die miezer die door alles heen trekt. Bij alle nadelen van de schepping die op drift is, is er ook een voordeel. Deze barre omstandigheden scheppen verbondenheid. Als ze beproefd worden, leren die kinderen wie hun vriendjes zijn en dat ze samen sterker zijn dan storm en regen. En dat geldt ook voor mij. Als ik in het donker thuiskom en na alle regen de warme douche opzoek, weet ik weer dat ik leef.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 5. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
