De kapel van het verpleeghuis stroomt helemaal vol. Het is de laatste keer dat er op zondag in deze heilige ruimte een viering is. Want de kapel wordt aan de eredienst onttrokken. Ik begroet iedereen bij de ingang. Eerst zijn er de gasten uit de omgeving van Lage Vuursche die hier trouwe kerkgangers zijn geworden. Dan zijn er de vrijwilligers die ervoor zorgen dat de bewoners op tijd bij de viering kunnen zijn. Een van hen vertelt dat zijn vrouw hier verpleegd is en twee maanden geleden is overleden. Sindsdien is hij hier vrijwilliger om wat terug te doen voor het verpleeghuis en om verbonden te blijven met zijn vrouw. Die is in deze kapel en in dit huis dichterbij.
Dan zijn er de bewoners. Ik ken hen bij naam. Sommigen komen al jaren in de viering, anderen zijn er nog maar kort. Ik word aangesproken door een oudere heer in een rolstoel die vertelt dat hij hier samen met zijn vrouw heeft gewoond. In de vieringen is hij zijn overleden vrouw meer nabij. Want in God zijn doden en levenden verbonden. Daar gaat het ook deze zondag over in de lezingen. Wie van dit brood eet, zal eeuwig leven. En hij komt voor die communie omdat hij in de Heer verbonden is met zijn vrouw. In Christus is er geen onderscheid tussen dood en levend. Dat is het wonder van het geloof: dat alles weer nieuw kan worden. Als ik dat ergens heb mogen beleven, dan is het hier in dit verpleeghuis en in deze kapel.
Ik denk aan een andere oude heer die tot in de negentig jaar reikte en elke avond tot Christus bad om op de grens van leven en dood weer een nieuw mens te worden. Hij had alles mee gemaakt in zijn leven en wilde als een nieuw en vrij mens de dood ingaan. Met de communie als voedsel voor onderweg is hij gestorven, als een vrij mens, op de klanken van het Gregoriaans. Ik zal dat nooit vergeten. Ik heb hier mijn geloof terug mogen krijgen zoals geloof bedoeld is: helend, vernieuwend, bevrijdend, in de omarmden liefde van God.
