Het licht gaat voor je schijnen als je het niet verwacht. En het komt tot je via mensen die je soms maar heel even hebt gezien. Een paar maanden geleden, nog midden in de zomer, zag ik een oudere heer in een sjofele regenjas heen-en-weer lopen. Ik kon hem niet plaatsen. Hij was geen zwerver, daarvoor oogde hij te verzorgd. Hij was evenmin een plaatselijke bobo, daarvoor bewoog hij zich te anoniem door de bezoekers.
Het waren er zo’n vijftig in totaal, in een surrealistische omgeving op een knotsgek moment. Ze zaten verstopt onder poncho’s of paraplu’s, ze waren halve mummies in regenpakken van hun tenen tot hun kruin. Ze waren kerkgangers in de eerste viering van de totaal geruïneerde katholieke kerk in Hoogmade. Ze zaten op klapstoeltjes te wachten tot de viering zou beginnen in de ruïnes van hun zo geliefde dorpskerk, na de fatale brand een jaar geleden.
Dat was de context voor onze ontmoeting, daar sprak ik die oudere heer aan die heen-en-weer liep met een blocnote dat totaal verregend was en waar geen woord meer op te herkennen was. Het was zomer en het was noodweer. Lachend zei de oudere heer me: de regen komt van boven. En gelijk had-ie, want niets hield de regen tegen. En toch bleven die kerkgangers daar zitten, in die ruïne die voor hen nog steeds een heilige ruimte was. Zonder dak, in storm en kou, maar altijd vervuld van hoop in de toekomst, hoe die ook zou worden. En in deze apocalyptische ambiance maakte die oude heer zich bekend als kroniekschrijver van deze tijd, als huisarts met veertig jaren van dienstbaarheid en als ereburger van Leiden.
Hij was daar met een missie om iedereen die zich alleen gelaten voelde hoop te geven. Daarom schreef hij een boek op eigen kosten, als een licht voor de wereld. Vlak voor Kerstmis stuurde hij het me toe: als een derde kaars in de Advent. De gehele opbrengst van de paar duizend boeken gaat naar Onze Lieve Vrouwe van Hoogmade, de afgebrande kerk. Want een katholieke huisarts laat Maria niet vallen. Niet in de regen van de zomer, maar zeker niet vlak voor Kerstmis.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 50. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
