Groesbeek, daar moest ik aan denken toen ik hoorde dat Dries van Agt was gestorven. Een paar jaar geleden hadden we daar een onvergetelijke avond. Met Alphons van der Voorn en met Eric van Grieken. Met name de laatste had als voorzitter van het Utrechts Byzantijns Koor zijn erelid Dries van Agt uitgenodigd voor een genoeglijke avond in een deftig restaurant. Ik mocht daarbij zijn en heb die uren genoten van de verhalen en loftuitingen van onze tafelgenoot die zelfs ging staan om zijn vrouw eindeloos de liefde te verklaren. Dat maak je zelden mee, twee ouderen die nog zo verbonden zijn in de liefde. Juist daarom is het een ode aan hun diepe verbondenheid om hand in hand samen te sterven.
Die avond ging het meer dan eens over een andere passie van Dries van Agt, zijn erelidmaatschap van het Utrechts Byzantijns Koor. Niets kon hem zo ontroeren als het Credo of het Onze Vader in de klanken van dat koor. Juist een man als Van Agt die kon toveren met woorden en nooit om een schilderachtige zin verlegen zat, viel stil bij het Credo en het Onze Vader. Dichter bij de hemel kon hij op aarde niet komen, bewust als hij was van zijn eigen nederigheid en tekortkomingen.
Daarom noemde hij die avond ook het Heer, vergeef me, in de versie van het Utrechts Byzantijns Koor. Weten dat je faalt en erkennen dat ook je mooiste woorden op aarde blijven steken, daarom luisterde hij graag naar dat Credo en het Onze Vader.
Deze klanken reikten verder dan het hier en nu en konden hem verbinden met de Onzegbare en Eeuwige. Gedragen door die stem was Dries van Agt voor niemand bang en zei wat er gezegd moest worden. Dat werd hem vaak niet in dank afgenomen. Talrijke voorbeelden zijn daarvan gegeven, na zijn overlijden. Die hoef ik hier niet te herhalen. Veel belangrijker is het te vermelden dat ze voortkwamen uit een gelovig hart dat geborgen was in de schepper van hemel en aarde en daardoor innerlijk vrij was.
Die vrijheid heeft hij tot het laatst behouden, eeuwig jong van geest en tot in de eeuwigheid gedragen door het Credo en het Onze Vader van het Utrechts Byzantijns Koor. Zo kon de hemel werkelijkheid worden voor Dries van Agt en zijn vrouw Eugenie.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 8. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
