Het was een vraag uit het niets. Op een maandagavond in de zomer. En de vraag kwam van verre. Jarenlang hadden we samen in het eerste team van onze katholieke voetbalvereniging gespeeld. En altijd hadden we een klik, ook al speelde hij in de spits en ik in de verdediging. Daarna vervaagden de contacten. Tot die maandagavond in deze zomer. Zijn moeder was gestorven en zou op zaterdag begraven worden in Bloemendaal. Of ik bij die plechtigheid gebedsleider wilde zijn. Dat deed ik graag voor hem en voor zijn familie. En daarom zagen we elkaar voor het eerst sinds jaren bij een overleg vooraf, op de woensdagavond. Hij had zijn jongste broer uit Zwitserland meegenomen. Zo zaten we om de tafel in mijn huis en zo luisterden we naar elkaars verhalen.
Het verhaal dat het meeste indruk maakte, kwam van zijn broer. Ooit was hij vertrokken naar Zwitserland om daar fysiotherapeut te worden en altijd was hij daar gebleven. Drie keer per jaar kwam hij naar Nederland om zijn moeder op te zoeken. Dat deed hij ook deze zomer, precies in het weekend van het stervensuur. De broer noemde dat toeval: om juist dan naar moeder af te reizen als de dood niet verwacht wordt en toch nabij blijkt te zijn. Die woensdagavond vertelde hij dat hij bij de uitvaart in Bloemendaal over de laatste nacht zou praten. Dat werd een ontroerend verhaal.
De jongste zoon die bijna nooit naar huis kwam, was er om de hand van zijn moeder vast te houden. De rollen waren omgekeerd. Ooit had moeder zijn hand vastgehouden, nu deed hij dat bij zijn moeder. En ook als zij verder wegzakte de dood tegemoet, zocht moeder de hand van de jongste zoon. Zo ging zij de drempel van leven naar dood over, een onvergetelijk moment. Het was toeval, volgens de jongste zoon.
Na de uitvaart zocht ik hem op en vroeg de jongste zoon of het echt toeval was. Misschien was je wel geroepen om die hand te zijn en zo moeder naar God te dragen. Je heet niet voor niets Theo. Dat betekent Godsgeschenk. Zo kon die menselijke hand van de jongste zoon die andere Hand worden die moeder droeg naar het eeuwige licht en alle pijn heelde.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 36. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
