De kerk in Haarlem-Noord staat er niet meer en heeft plaatsgemaakt voor appartementen. Het restaurant bij het karaktervolle station is al veel langer verleden tijd. En ook de film van onze huwelijksdag is spoorloos verdwenen. De symboliek van de teloorgang hoort bij het leven. En daar ontkomt ook een trouwpartij niet aan.
Er is veel verloren gaan in de 45 jaar dat we getrouwd zijn, mijn vrouw en ik. Dat wilden we met eigen ogen zien. Daarom togen we op de dag van ons huwelijk, 28 juni, 45 jaar later naar de stad die ons ook veel geluk en zegen heeft gebracht, Haarlem, met de prachtige Grote Markt die uitkijkt op de trappen van het eeuwenoude stadhuis. Een markante zeeman met een mooie kop en opvallende baard, hij voltrok het huwelijk in de Gravenzaal, op een ongeëvenaarde manier. Met wijze woorden die in de kerk niet hadden misstaan. Daar zegende mijn heeroom onze relatie in en wachtte ons een onvergetelijke boog van kinderhanden. Voetballers die ik trainde en gidsen van de kabouters die mijn vrouw elke zaterdag begeleidde, ze vormden een erehaag. Daar liepen we onder door en daar werden we door kinderhanden behoed en beschermd voor de stormen die ook ons leven zouden treffen.
De kerk van Petrus en Paulus, het restaurant De Wintertuin en de unieke film, ze hebben die stormen niet overleefd. Maar wij zijn er nog, zo liepen we door de stad, wijzend naar de plek van het Nieuwjaarsbal waar we elkaar hebben leren kennen, naar de singel van onze katholieke dansschool en denkend aan het raam van de Maria Stichting waar onze kinderen geboren zijn. Deze plekken zijn er nog, zoals er ook nog steeds veel mensen zijn die deze dag 45 jaar geleden hebben meegemaakt: broers en zussen, zwagers en schoonzussen, mijn oom en tante, mijn beste schoolvriend.
Maar misschien is er wel meer bijgekomen dan er verloren is gegaan. En de belangrijkste winst is de diepe verbondenheid die sterker is geworden. Met kinderen en kleinkinderen, met broer en zussen, met nieuwe vrienden. Zo word je gedragen en leer je steeds meer dat je ook als huwelijkspaar altijd weer wordt opgevangen als je dreigt te vallen. En juist in die momenten kom je dichter bij elkaar, ook na 45 jaar.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 29/30. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
