Heel af en toe kom ik bestuurders tegen die hun kwetsbaarheid met ons allemaal delen. Zoals in november vorig jaar toen alle katholieke bobo’s van Nederland samen waren in Rome. Om het einde van het heilig jaar van barmhartigheid te vieren, samen met paus Franciscus op de Nederlandse dag in de Sint Pieter. En om een dag eerder in de kerk der Friezen met elkaar na te denken over de vraag hoe je barmhartigheid kunt doen in Nederland.
Eén spreker veroverde de harten van iedereen, zeker van de jongeren. Het was Theo Bovens, gouverneur van Limburg en katholiek in al zijn vezels. Hij las zijn verhaal niet van papier af, hij vertelde over barmhartigheid vanuit zijn hart. Hij deed eigenlijk meer dan vertellen, hij deelde de barmhartigheid zoals hij die zelf had ervaren in zijn leven.
Bijvoorbeeld in Lourdes waar hij ook in zijn jaren als gouverneur naartoe gaat om als vrijwilliger te werken. Maar ook over zijn voornemen als gouverneur er te zijn voor allen die het minder getroffen hebben. Daar heeft hij geleerd wat het betekent om de ander werkelijk te ontmoeten. Dat veronderstelt niet moeten, maar juist werkelijk aandacht voor de ander. Dat gaat uit van een oprecht verlangen om er te zijn voor de ander. En dat vraagt ruimte bij jezelf om van de ander ook te leren.
Want barmhartigheid is wederkerig. Als je echt geeft om de ander, geef je de ander de kans om naderbij te komen. Dat lukt alleen maar wanneer je durft te buigen. Dat is de grootste kracht van Theo Bovens: als bestuurder is hij ook nederig en laat hij de ander naderbij komen. Zo kun je leren van elkaar, zo geef je echt om de ander en zo vind je het vanzelfsprekend om goed te doen.
Deze bestuurder is een voorbeeld voor ons allemaal. En dat voorbeeld draagt hij ook uit als voorzitter van het Kansfonds. Ooit vanuit de KRO begonnen als Stichting Katholieke Noden viert Theo Bovens het 60-jarig bestaan van dat fonds en leert hij ons: als je echt goed wilt doen, moet je de moed hebben om jezelf kleiner en de ander groter te maken.
