Op de drempel van het nieuwe jaar moet ik wat postzegels kopen om vergeten kerstkaarten alsnog te laten bezorgen. En juist dan kom ik Boukje tegen, een stevige Friese vrouw die haar draai in ons dorp en onze kerk heeft gevonden. Ze vertelt dat ze weer op bezoek is geweest bij een stervende vrouw die we allebei kennen.
Boukje had haar gevonden op de ochtend van Kerstmis, in haar kleine huisje tegenover de kerk. Ze was gevloerd door een hersenbloeding en reageerde niet op een alarm van de telefooncirkel. Boukje is toen haar huisje binnengegaan en heeft de ambulance gebeld. In het ziekenhuis te Utrecht werd duidelijk dat ze er heel slecht aan toe was en dat normaal gesproken de dood spoedig zou volgen.
Iedereen in het dorp wachtte op dat bericht, maar Boukje niet. Zij ging iedere dag naar het ziekenhuis en sprak de stervende vrouw al biddend toe. Drie dagen later kom ik Boukje dus tegen in het postkantoor en vraag haar hoe het met de stervende vrouw gaat. Niemand weet wanneer de dood komt, het kan nog wel een week duren, antwoordt Boukje.
Maar waarom ga jij er niet heen om haar zussen te troosten, vraagt ze mij. Wat moet ik daar doen, reageer ik. Daarvoor ken ik haar en de familie niet goed genoeg. Ik kan niet zomaar treden in de intimiteit van het sterfbed. Toch moet je gaan, houdt Boukje me voor.
Een dag later geef ik gehoor aan de roepstem, ga naar het ziekenhuis en leer daar haar zussen kennen, in al hun verdriet. Zullen we bidden, stel ik voor. Dat vinden de zussen goed. Zal ik dan ook een kaarsje en een boekje met gebeden halen, voeg ik eraan toe. Twee uur later ontsteken we kaarslicht bij de stervende vrouw, leggen we de handen op haar hoofd en lezen we uit de Schrift.
We zeggen haar vaarwel, met een Onze Vader en Wees Gegroet. En dat blijkt een zegen voor de stervende vrouw. Want drie uur later is ze dood en uit haar lijden verlost. Ik ben dankbaar dat Boukje me in het postkantoor bleef roepen.
