Soms duurt een vriendschap bijna een leven lang. En heel soms geeft die vriend je dan het mooiste geschenk dat er bestaat: om het wonder van het leven met eigen ogen te mogen aanschouwen. En dat wonder is de bereidheid van dierbaren om het leven aan je terug te geven.
Het begon allemaal in de winter van 1963. Mijn ouders verhuisden van Halfweg naar Haarlem-Noord. Ik was nog maar net zeven jaar jong en moest wennen op een andere lagere school, met de naam Pius X. Vanaf de eerste dag voelde ik me bij hem thuis. Bert heet hij. Bijna alles deden we samen: voetballen, honkballen en buiten spelen, in een later stadium samen ons eerste baantje als vakantiewerker. In de bollen, bij V&D op de schoenenafdeling en tenslotte als postbode.
Die vriendschap overleefde alles, ook toen hij op de voetbaltraining niet lekker werd en een serieus probleem aan zijn ene nier bleek te hebben. Die werd operatief verwijderd, ik zie hem nog als tiener in het ziekenhuisbed liggen. De eerste bioscoopfilm zagen we samen, naar dansles gingen we ook, de katholieke dansschool van Haarlem. En zelfs toen hij trouwde stond ik aan zijn zijde, samen met mijn vrouw.
Wij waren getuige, op 11 april 1978. Het was winter in april, want er lag een geweldig pak sneeuw. Samen ploeterden we die dag door de sneeuw over de dijk naar Spaarndam, op weg naar de kapper. Zoals we alle hoogtepunten samen beleefden, zo deelden we ook de dieptepunten: het sterven van onze ouders en soms ook de gebrokenheid in ons eigen bestaan. Wat er ook met hem gebeurde, de deur stond altijd open voor hem. En toen alles in het leven weer rozengeur en maneschijn leek, sloeg het noodlot echt toe: ook zijn goede nier haperde.
Als een mens de dood in de ogen kijkt, gebeuren er echt wonderen. Zijn lieve en altijd trouwe vrouw Ineke schonk haar nier in Maastricht aan een wildvreemde, mijn maat voor het leven Bert kreeg daardoor een gezonde nier, ook van een wildvreemde in Amsterdam. Dat gebeurde in februari van dit jaar. Begin september vierden ze – hersteld van de transplantatie – alsnog hun 45-jarig huwelijk. Er waren veel geschenken, maar het mooiste cadeau kwam van zijn lieve vrouw: zij had Bert het leven teruggegeven.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 38. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
