De vraag had ik nog nooit zo gekregen. En die kwam tot mij bij het laatste afscheid van het voormalig hoofd communicatie van onze omroep, Ben Spekman. Of ik mijn ogen wilde sluiten en wilde denken aan de overledene. Welk beeld kwam er dan bij mij op? En of ik dat wilde delen met de oud-collega naast me?
Ik heb gedaan wat me gevraagd werd en vertelde in de aula van het uitvaartcentrum dat Ben als een vader kon zijn. Hij wees de weg op een bijzondere manier. Niet door opdrachten te geven of steeds weer te controleren. Maar door, zoals zijn zoon ook prachtig vertelde, vragen te stellen en die te herhalen. Zo kreeg hij voor elkaar wat er gedaan moest worden. En zo gaf hij me voortdurend het gevoel dat hij als een vader over mij waakte. Met liefde en verbondenheid, ook in het geloof.
Deze Ben Spekman bleef tot op hoge leeftijd getuigen van een visioen: dat je als mens er mag zijn voor je naaste en zo Gods koninkrijk een stuk dichterbij brengt. Geloven maak je zichtbaar door er te zijn voor de ander, dichtbij en ver weg. En dat geloof heeft hij tot het laatst voorgeleefd, ondanks de littekens die hij in de kerk had opgelopen. Hij was niet verbitterd, maar werd gedragen door een barmhartige God die hem steeds weer pretoogjes kon geven. Zo is hij van grote waarde geweest voor deze omroep, maar altijd op de achtergrond. Dat typeerde hem: je kon meer bereiken als je zelf in de luwte bleef en de ander een mooi podium schonk.
De gelovige jongen die hij was bleef ook altijd journalist. Daarom vond hij het belangrijk dat de katholieke wereld zichtbaar, toetsbaar en vindbaar was, in een katholiek adresboek.
Dat mocht ik de laatste jaren met hem als gangmaker uitgeven. En steeds waren er ook toen de mailtjes en berichten om over me te waken. Tot die laatste keer. Hij vroeg of we nog één keer konden vergaderen, in Loosdrecht. Daar namen we afscheid. Met bloemen, gebak en mooie woorden. Ik heb hem bedankt dat hij als een vader voor me was. En hij lachte. De glimlach van een vaderlijke vriend, daar moest ik aan denken toen ik mijn ogen sloot bij het laatste afscheid. Dankjewel, goede Ben.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 39. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
