Ruim twee jaar geleden werd ik geroepen door mijn jongste kleinzoon. Of ik met hem mee wilde gaan als hij voor het eerst ging trainen bij de kabouters van de plaatselijke voetbalvereniging. Zoals hij ertegenop zag om naar zwemles te gaan of naar school te gaan, zo keek hij hier ook huizenhoog tegenop. Zijn oudere broer van tien jaar is precies het tegenovergestelde: vaardig in sociale contacten, geen drempel is te hoog, het kan altijd nog gezelliger en voor het voetbal koos hij voor een goede amateurvereniging in Hilversum.
Het leven kent voor deze kleinzoon die luistert naar de naam van Fedde geen blokkades: allemansvriend, gezellig in de omgang, heel sportief en voetballend op steeds hoger niveau. De jongste kleinzoon die Sam heet, is in alles de tegenpool: genoeg aan zichzelf, kortaf in de omgang en met een bozige uitstraling. Tot hij me vroeg of ik met hem mee wilde naar de training. Dat deed ik die ene keer en bleef ik doen. Om er voor hem te zijn als baken van veiligheid op het sportveld, om als grootvader in de buurt te zijn op moeilijke momenten. Die waren er best. Dan had hij het moeilijk en zag alleen maar drempels. Toch bleven we gaan, vaak geholpen door mijn dochter, zijn moeder.
Zo zagen we hem steeds meer groeien in zijn zelfbewustzijn: hij werd een van de jongens van het team tot acht jaar en hij ontdekte dat hij daar een bijdrage had. Hij merkte dat hij een goede trap had, het spel goed zag en makkelijk scoorde. Zo werd hij door zijn medespelers op handen gedragen en voelde hij zich geliefd.
Afgelopen week kwam de ontknoping: de kampioenwedstrijd. Iedereen was zenuwachtig, maar niet die kleine Sam. En dus boog hij de achterstand om in een voorsprong en maakte het feest compleet met een zuivere hattrick: een knal in de kruising. Daarna was het feest en zocht ik mijn dochter op. Ik moest huilen en snotterde tegen haar: dat hebben we toch mooi voor elkaar gekregen. Kleine Sam van zeven jaar heeft een fluwelen linkervoet, maar – veel belangrijker – voelt zich geliefd, is teamspeler geworden en lacht zijn mooiste lach op de kampioensfoto met de beker in zijn hand.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 24+25. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
