Als je in een dorp woont, hebben veel dingen nog de menselijke maat. Koningsdag is dan een feest waar alle verenigingen aan meedoen. Dit jaar was de organisatie aan de voetbalvereniging. En het mooie is dat je dan dorpelingen naar het veld ziet lopen die je daar echt nooit tegenkomt. Koningsdag verbindt rijk en arm, gelovig en ongelovig, jong en oud. En in een dorp is het woord dan aan de kleinste menselijke maat, die van de kinderen.
In de ochtend hebben ze hun spullen kunnen verkopen, in de middag is er een zeskamp. Ik kwam het voetbalveld oplopen en werd er gewoon vrolijk van. Al die kinderen hadden teams gevormd en probeerden op hun manier zes hindernissen te nemen. Tussen al die kinderen in zag ik mijn eigen kleinzoon Fedde. Nog maar vijf jaar, misschien wel te jong voor dit pittige spel.
Hij lag uitgeteld onder aan de glijbaan en vond het helemaal niet erg om op adem te komen bij opa en oma. Daar mocht hij even een filmpje kijken en kreeg hij een extra ijsje. Die mooie kleinzoon die steeds groter lijkt te worden is dan ineens weer dat kleine mannetje van nog maar vijf jaar jong.
Datzelfde gevoel had ik laatst ook in de dierentuin. Samen met zijn broertje van twee jaar gingen we naar Amersfoort om naar het kleine olifantje te gaan kijken. Maar we hadden nog niets gezegd of Fedde zat al in de speeltuin. We hadden hem gauw gevonden maar zagen toen ook weer hoe klein hij nog is tussen al die zeven- of achtjarigen.
Die kleine man wist overigens wel de weg naar de olifanten. Daar gingen we op zoek naar de babyolifant. En die vonden we in een ontroerend tafereel, lopend tussen de grote poten van moeder. Die babyolifant deelt in iets dat veel groter is dan hijzelf, zijn moeder. En daarom kan hij groeien.
Met onze kleinzoon is het niet anders. Hij kan groeien als mens omdat hij deelt in het leven van zijn ouders, grootouders, voetbalvereniging en dorp. Mijn kleinzoon leerde me weer een levensles: je hebt altijd de nabije ander nodig om te groeien.
