Op een mooie zondagmiddag in de herfst zingen elf vrouwen onder leiding van een bescheiden en toch bezielende dirigent de sterren van de hemel. Dwars door alle regenbuien van dat weekend heen komt het licht tevoorschijn in stemmen die iedereen stil maken. Als er zo hemels gezongen wordt, is de regenboog dichtbij.
Na anderhalf uur wordt steeds sterker het gevoel dat niemand aan zijn of haar lot wordt overgelaten. Hemel en aarde worden bij elkaar gezongen, in het Jeroen Bosch Ziekenhuis te ’s-Hertogenbosch. Want daar gebeurt het allemaal.
De zaterdag daarvoor was de première in de katholieke kerk van Houten die bijna helemaal vol zat. Ik ben er ook het hele weekend, want mijn vrouw zingt in dit vrouwenensemble, Voyelles Vocales. En samen met de andere vrouwen maakt zij me stil, op zondag nog meer dan op zaterdag. Misschien heeft dat te maken met de intieme kapel van het ziekenhuis. Daar luisteren vooral patiënten, op bedden, in rolstoelen, vaak aan het infuus. Als de stemmen van de vrouwen klinken, zie ik om me heen dat veel patiënten hun ogen sluiten om even ergens anders te zijn, in hun eerste liefde, dicht bij de geur van bloemen en bijen, maar ook genietend van de sneeuw.
Het hele leven komt voorbij, ook voor één van de vrouwen van dit ensemble. Haar moeder is een half jaar geleden gestorven. En toch is zij erbij deze middag. Want aan de piano speelt haar kleinzoon weergaloos. Ooit kreeg hij de liefde voor klassieke muziek mee van zijn oma. Die liet hem iets van Mozart horen. En de kleinzoon was verloren. Hij wilde deze klanken ook kunnen vertolken. Oma leerde hem noten lezen, als jongen van 12 of 13 jaar. Hij kreeg daarna een keyboard en oefende op eigen houtje net zo lang totdat hij op keyboard Mozart kon spelen. Daarna wist iedereen dat deze kleinzoon geboren is voor de schoonheid van klassieke muziek. Hij ging naar het conservatorium en geeft daar nu zelf les.
Op deze zondagmiddag in de kapel van het ziekenhuis speelt hij weergaloos en ondersteunt daarmee zijn moeder en de andere vrouwen. En zijn overleden oma is nooit ver weg. Dat is Allerzielen. Oma, moeder en kleinzoon zijn één, verbonden door de schoonheid van muziek en door de palm van Gods hand.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 44. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
