Toen ze geboren werd wist de huisarts het zeker: dit kleine meisje zou niet heel oud worden. Daarvoor was de geboorte te moeizaam en haar gezondheid te broos. Dat zou altijd zo blijven bij Agnes, want zo heet ze. In haar kwetsbare begin vond ze haar bestemming. Ze werd kraamverzorgster. Maar haar gezondheid liet haar ook hier in de steek want ze kon dit beroep niet tot haar pensioen volhouden. Ik heb dit van horen zeggen, want ik ken haar pas vijf jaar.
Als haar gezondheid het toelaat, is ze bij elke viering in het verpleeghuis. Daar ontmoet ik haar eens in de maand, bij de vredeswens en bij de communie. Soms wisselen we een paar woorden na afloop. Maar ook dan blijkt haar kwetsbare gezondheid, ze praat heel zachtjes. En soms vindt ze geen woorden. Dat hoeft ook niet, bij deze vrouw heb ik geleerd dat communicatie zonder woorden vaak tot een diepere verbondenheid leidt. Ze is me dierbaar geworden omdat ze altijd met aandacht aanwezig is en werkelijk belangstelling heeft voor de ander. En ze verstaat de kunst om in haar broosheid alle stormen rond haar fysieke gestel te doorstaan. Ik heb daar maar één verklaring voor, haar gelovige overgave aan God. Zo leeft ze, zo zit ze in haar rolstoel die haar weinig bewegingsvrijheid laat.
Zij kent al heel lang een lockdown. Ze heeft leren leven met de beperktheid van de plaats en de beperkingen in haar leven. Ze heeft op één zus na geen familie meer. Daarom koestert ze de zorgen van een vrijwilliger die als haar vaste begeleider en matje elke week op bezoek komt. Maar sinds de crisis rond corona mag dat niet meer en is ze moederziel alleen. Het virus maakt haar ziek. En toch wint ze aanvankelijk. Dan mag ze voor één keer bellen met haar zus in Sittard, een ontroerend weerzien Daarna wordt ze weer ziek en sterft ze.
Agnes doet me geloven dat er een hemel is. Want als ik haar de communie geef, huilt ze altijd en kijk ik in de lijdende ogen van Christus. Als Christus ten hemel is opgestegen, is Agnes meegevlogen, verlost van haar eenzaamheid en haar lijden. En toch mooi 92 jaar geworden.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 19. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
