Door onze vaste columnist Leo Fijen
Hoe gaat het met je? Die vraag wordt door ons te weinig gesteld, vindt een deelnemer aan de landelijke parochiedag over barmhartigheid in Hilversum.
We vergaderen ons te pletter, we stellen doelen in ons werk, we rennen harder en harder en we hebben nergens tijd voor.
Ik ook niet, moet ik eerlijk toegeven. Mijn agenda hangt ook van afspraken aan elkaar en wordt bepaald door de klok. En daardoor staat elk overleg in het teken van zakelijke gesprekken.
Ook als we samenkomen voor ons vrijwilligerswerk. Zou de wereld er anders uit gaan zien wanneer we een vergadering voortaan beginnen met de vraag: hoe gaat het met je? Die vraag klinkt te weinig, zo reageren ook andere deelnemers aan de parochiedag.
En daarmee is er te weinig aandacht voor elkaar, aandacht voor het levensverhaal van de ander. Want wie het verhaal van de ander leert kennen, gaat anders met de ander om in vergaderingen.
Hoe gaat het met je? Dat is het begin van werkelijke aandacht voor de ander. Dat is de eerste stap naar barmhartigheid.
Wat dat betekent hoor ik op diezelfde parochiedag van een bevlogen mevrouw uit Zuid-Limburg, Ludy Nijsten. Ze kijkt de dorpelingen in Meerssen in de ogen en ziet de nood van de mensen die aan alles tekort hebben.
En wie ziet in de ogen van de ander, heeft aandacht en komt in beweging. Juist voor hen die net te veel geld hebben om voor de voedselbank in aanmerking te komen, maar te weinig om kinderen dat te geven wat ze nodig hebben op school en voor de sportvereniging.
En deze bijzondere vrouw, Ludy Nijsten, maakt daarbij een afspraak met Onze-Lieve-Heer. Als zij op zondag naar de kerk wil gaan en juist op dat moment geraakt wordt door de nood van de ander, gaat de ander voor op Christus in de kerk.
Dan ziet zij, komt in beweging en wordt bewogen door de ander. Die afspraak heeft zij met Onze-Lieve-Heer. Op dat moment vraagt een andere deelnemer aan de parochiedag de microfoon en vat samen wat barmhartigheid hier betekent: God voor God verlaten.
