Vond je het lastig om Zuid-Afrika achter je te laten?
“Het is natuurlijk een ingrijpend moment. Het was altijd heerlijk wakker worden onder die blauwe hemel met die fluitende vogels. De vrijheid van het bestaan daar is fijn. Net als de ongelofelijke humor in de dagelijkse omgang met mensen. Iedereen heeft altijd tijd voor je. Dat is hier anders. Toen ik de vorige keer in Amsterdam was, moest ik een foto laten maken voor mijn rijbewijs. Ik liep ’s ochtends een winkel binnen en vroeg aan de verkoper of hij een pasfoto kon maken. Hij vroeg: ‘Heeft u een afspraak gemaakt? Anders kunt u hier pas om 13.00 uur terecht.’ Er was niemand in de winkel. Zoiets zou in Zuid-Afrika nooit gebeuren, daar is men een stuk flexibeler. Dat wordt nog wennen hier.”
Waarom besloot je na twintig jaar te stoppen als buitenlandcorrespondent?
“Ik merkte dat ik toe was aan verandering. Ik stop weliswaar als buitenlandcorrespondent, maar niet met reizen. Eigenlijk heb ik mijn standplaats Kaapstad ingewisseld voor Amsterdam. Als je zo’n mooie kans krijgt om fulltime een programma als Frontlinie te maken, moet je er ook helemaal voor gaan. We maken iedere maand een journalistiek reisprogramma en ik ben ook betrokken bij de montage. Het is dus praktischer om hier te wonen.”
Ben je nu vaker thuis?
“Voor een aflevering ben ik ongeveer tien dagen op pad. Ik maak zelf vijf à zes reizen per jaar; de tweede aflevering wordt bijvoorbeeld gemaakt door een van onze correspondenten, over het leven van zijn familie in de Palestijnse gebieden. Daar ben ik dan alleen achter de schermen bij betrokken. Uiteindelijk zal ik inderdaad meer thuis zijn dan voorheen.”
Het hele interview leest u in KRO Magazine 4. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Ernest Marx
