Door onze vaste columnist Leo Fijen
Persoonlijk, staat er op het pakketje dat via de post tot mij komt. Het loopt tegen het einde van het jaar, er worden dan wel meer kaarten en verrassende wensen naar mij toegestuurd.
Maar een pakketje krijg ik zelden, ook niet in de weken die voorafgaan aan Kerstmis en in het teken staan van het wachten op het meest weerloze kind uit de geschiedenis.
Als ik de grote envelop openscheur, wordt het stil in mij en moet ik aan mijn moeder denken. Ik zie een stapeltje unieke prenten van Hummel.
Ik lees de begeleidende brief van een vrouw die altijd in het onderwijs heeft gewerkt, nu al weer enige tijd in het verzorgingshuis woont en op 85-jarige leeftijd kijkt wat ze al weg wil geven.
Ze kan het niet over haar hart verkrijgen om een serie prenten van Hummel weg te gooien. Haar brief is een voltreffer, want ze vraagt me de prenten te bewaren, ook omdat ze zo veel geloof uitdragen in deze dagen voor Kerstmis.
Dat had ze niet hoeven vragen, want deze prenten herinneren me direct aan mijn moeder. Die deze maand precies tien jaar geleden is gestorven. Ze had een kerstgroep van Hummel, een Mariabeeld van Hummel en andere waardevolle figuren van Hummel.
Mijn moeder was vol van Hummel, ook al had ze geen prenten. Maar ze hield van de romantiek en de onschuld van de afbeeldingen.
Misschien zocht ze die onbevangenheid en argeloosheid ook wel op omdat ze die zelf zo had gemist in haar leven. Ze kon niet zo maar genieten. Haar beelden lieten een wereld zien waar dat wel kon.
Daarom was Hummel zo belangrijk voor haar. Daarom bewaar ik deze prenten als een dierbare herinnering aan mijn moeder.
Zeker ook met de zoete kleuren en de zachte teksten onder de romantische prenten: ‘Gij werd mens uit louter liefde, in een donk’re winternacht. En Ge hebt toen op de aarde weer de vrede terug gebracht’. Mijn moeder verlangde naar de innerlijke vrede, wij verlangen in deze dagen van terreur naar de uiterlijke vrede.
Dan mag het Kerstmis worden, het feest van de innerlijke en uiterlijke vrede.
