Door onze vaste columnist Leo Fijen
Er zijn van die dagen dat ik me afvraag of ik weet in welk land ik leef. Na de terreur in Parijs komen ook de verhalen los van joden in Nederland die zich al veel langer niet veilig voelen.
Vicepremier Asscher zocht hen op in de synagoge, erkende hun gevoelens en beloofde maatregelen voor meer veiligheid. Burgemeester Van der Laan van Amsterdam sloot zich daarbij aan en stak de joodse gemeenschap daarmee een hart onder de riem.
Ik zag de foto’s, ik las de verhalen en ik moest weer denken aan de opperrabbijn. Vorige week schreef ik ook al over hem. Een jaar geleden waarschuwde hij al voor meer geweld tegen joden. Niet lang daarna werden zijn ramen ingegooid en kreeg hij te maken met steeds meer bedreigingen.
Twee weken geleden vertelde hij opnieuw zijn verhaal en realiseerde ik me dat ik geen idee had dat dit allemaal de dagelijkse realiteit is in mijn land, in uw land, in ons land.
De opperrabbijn moest laatst tanken, zag een auto wachten op hem, stak toen over naar het tankstation om te betalen en werd vervolgens bewust van de sokken gereden. Hij deed aangifte, niet voor de eerste keer.
Dag in dag uit schreeuwen kinderen van acht tot achttien jaar de ergste verwensingen naar hem. Hij loopt dan naar hen toe, neemt hen mee naar hun school en ouders en gaat altijd in dialoog, in de hoop dat ze het niet meer doen en ervan leren.
Het is de dagelijkse realiteit, net als het verhaal van de opperrabbijn dat hij dag in dag uit contact kan hebben met de politie, want voor zijn gevoel ligt het gevaar overal op de loer. Dat is zijn leven, in Nederland.
Ik vroeg hem waarom we dit niet weten. Onverschilligheid, wegkijken, zo reageerde hij. De mond vol, maar niets doen, voegde hij eraan toe.
Ik wilde weten waarom hij nog in ons land bleef: omdat hij zijn mensen niet in de steek wil laten, een herder laat zijn schapen niet alleen. Ik wist niet dat dit allemaal gebeurde in Nederland. Ik schaamde mij, voor mijn onwetendheid.
