Door onze vaste columnist Leo Fijen
Op geluk staat geen leeftijd. Dat dacht ik toen ik de telefoon neerlegde. Ik had geluisterd naar het verhaal van een zeventiger die in zijn leven veel verloren had en toch telkens weer het geluk gevonden had.
Op geluk is evenmin een peil te trekken, dat had ik ook kunnen denken na het telefoontje op deze zaterdag in de lente. Op veel te jonge leeftijd verloor hij namelijk zijn eerste vrouw met wie hij zo gelukkig was geweest.
In het sterven had hij de toenadering tot de kerk gezocht die hij zo lang links had laten liggen. Dat contact had hem goed gedaan. Hij hoorde weer ergens bij en vond troost bij de geloofsgemeenschap en bij God.
Na het verlies van zijn vrouw bleef hij daarom komen en vond hij weer een spiritueel dak boven zijn hoofd. In die beschutting ontdekte hij ook dat hij wilde opstaan in het leven.
Dat geschenk werd hem gegund, in een liefde voor een nieuwe vrouw. Samen waren ze 16 jaar gelukkig getrouwd, zonder dat hij zijn eerste vrouw kon vergeten.
Elke maand bleef haar naam in de kerk klinken bij de intenties. De eerste liefde werd steeds weer bij de naam genoemd. En vanuit die verbondenheid kwam er ruimte voor een nieuwe liefde die zestien jaar zou duren.
Maar weer werd hij op de proef gesteld, weer moest hij zijn vrouw loslaten. En dit keer deed het nog meer pijn, ook omdat hij zelf ernstig ziek werd.
Hij leefde bijna twee jaar op de bodem van het bestaan. Maar hij accepteerde wat er op zijn pad kwam en probeerde er het beste van te maken. Hij deed wat met zijn verdriet, want hij stond anderen bij die ook hun partner hadden verloren.
En zo voltrok het wonder zich andermaal, als 70-plusser kwam de liefde weer op zijn pad. Voor de derde keer is hij verliefd.
En hij verbond die liefde met zijn overleden tweede vrouw. Op haar verjaardag in april vierde hij door de dood heen haar leven, betrok haar hele familie daarbij en stelde juist toen zijn nieuwe liefde voor. Dat heet geluk op leeftijd.
