Als ik op maandagmorgen op mijn werk kom, lees ik eerst altijd de e-mails die op zondagavond naar mij zijn gestuurd. Meestal zijn het van die zakelijke berichten die nog even moesten worden gedeeld. Zo niet deze keer, want mijn oog valt op een e-mail die mijn hart verscheurt en waar ik het antwoord schuldig op moet blijven.
Het bericht is afkomstig van een vriend die zijn hele leven heeft gegeven aan de zaak van gerechtigheid en vrede. Hij heeft gedaan wat paus Franciscus nu al vier jaar bepleit: doe de deuren van de kerk open, zoek God op plekken waar je dat niet verwacht en geef stem aan mensen die geen stem hebben.
Mijn vriend gunde zichzelf geen rust, want hij zag in elke weerloze en kwetsbare de ogen van Christus. Toen hij na zoveel tropenjaren eindelijk met pensioen ging, werd hij getroffen door het noodlot. Mijn vriend werd ziek, ging het gevecht aan, knapte weer op en beleefde daarna andermaal een terugval. Toen wist hij zeker dat hij moest loslaten.
Genezing is niet meer mogelijk. Het perspectief is geweken. Ik lees zijn woorden en kijk verslagen naar mijn beeldscherm. Hij schrijft me dit in de veertigdagentijd, waarin we steeds weer ervaren dat er geen enkel uitzicht lijkt te zijn. Hij deelt met mij de angst om los te laten en de wanhoop om bij zijn zoektocht enige houvast te vinden. Wie of wat kan hij nog vertrouwen?
Ik staar nog steeds naar zijn woorden en begin aarzelend te schrijven. Over de barsten in zijn bestaan en over dierbaren die deze scheuren helen en daarin laten zien dat God ook in slechte tijden met ons meetrekt. Over de tranen in zijn hart en over naasten die deze tranen drogen en daarin de barmhartigheid van God tonen. Over de wanhoop in deze vastentijd en over artsen die hem vragen vooral door te gaan met leven en daarin de solidaire God meedragen.
Dat schrijf ik allemaal op die maandagochtend. En ik bid zachtjes dat mijn vriend de moed mag hebben los te laten en daarbij ondanks alles te vertrouwen op die barmhartige en solidaire God.
